مقایسه‌ی ‌اثر تمرین در آب و خشکی بر تعادل و کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون

مقدمه: بی‌ثباتی وضعیتی، یکی از پیامدهای مهم بیماری پارکینسون است که موجب کاهش تحرک و کیفیت زندگی مبتلایان به این عارضه می‌شود. انجام تمرین و فعالیت بدنی، جزیی از برنامه‌ی درمانی برای کاهش عوارض پارکینسون محسوب می‌شود. در سال‌های اخیر، انجام تمرین در آب برای افراد دارای سطح تحرک پایین توصیه می‌شود. هدف این مطالعه، مقایسه‌ی تاثیر یک برنامه‌ی تمرین درمانی در دو محیط آب و خشکی بود. روش‌ها: 20 مرد مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک بر اساس شدت بیماری و طبق تشخیص پزشک متخصص، در دو گروه 10 نفری تمرین در آب و تمرین در خشکی تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه، برنامه‌ی تمرین درمانی را زیر نظر یک مربی انجام دادند. ثبات قامتی و کیفیت زندگی شرکت کنندگان به ترتیب توسط صفحه‌ی نیرو و پرسش‌نامه در دو مرحله‌ی قبل و بعد از مداخله سنجیده شد. با استفاده از نرم‌افزار spss و آزمون‌های آماری repeated-measures ancova، shapiro-wilk و t مستقل داده‌های ثبت شده تجزیه و تحلیل و مقایسه گردید. یافته‌ها: هر دو دسته از متغیرهای ثبات وضعیت بدن و کیفیت زندگی افراد، در پس آزمون بهبود معنی‌داری نسبت به پیش آزمون نشان دادند. همچنین، میانگین بهبود متغیرها در گروه تمرین در آب به صورت معنی‌داری بیش از گروه خشکی بود. نتیجه‌گیری: تمرین درمانی در محیط آب، روش مفیدتری نسبت به خشکی، جهت افزایش تعادل و کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون است.