ایریزین، نشان‌گر زیستی جدید در تشخیص تصلب شریان و سکته‌ی قلبی

مقدمه: اندازه‌گیری نشان‌گر زیستی یکی از اصلی‌ترین روش‌ها برای تشخیص بیماری‌های قلبی و عروقی محسوب می‌شود. به تازگی، ایریزین به عنوان یکی از نشان‌گر زیستی احتمالی برای تشخیص سکته‌ی قلبی (myocardial infarction یا mi) مطرح شده است. این پروتئین یک مایوکین است که در اثر ورزش از بافت ماهیچه‌ای ترشح می‌شود. در افرادی که در آن‌ها سکته‌ی قلبی رخ داده است، مقدار این پروتئین به صورت معنی‌داری کاهش می‌یابد. بنابراین، هدف تحقیق حاضر بررسی غلظت ایریزین در مردان مبتلا به تصلب شریان (atherosclerosis) و دچار سکته‌ی قلبی، در مقایسه با مردان گروه شاهد بود. روش‌ها: این مطالعه‌ی مورد- شاهدی مقطعی بر روی 75 مرد 70-30 ساله‌ی ساکن اصفهان در 3 گروه 25 نفری بیماران دچار سکته‌ی قلبی، بیماران دارای آنژیوگرافی مثبت (مبتلا به تصلب شریان) و افراد سالم با آنژیوگرافی منفی انجام شد. در ابتدا، شاخص‌های تن‌سنجی در کل بیماران اندازه‌گیری شد. از بیماران گروه سکته‌ی قلبی، در ظرف 48 ساعت پس از شروع درد قفسه‌ی سینه، خونگیری انجام و غلظت سرمی ترپونین، ایریزین، hscrp (high-sensitivity c-reactive protein) و ck-mb (creatine kinase-mb) در آنان اندازه‌گیری شد. از بیماران گروه شاهد و بیماران با آنژیوگرافی مثبت به صورت ناشتا خون‌گیری به عمل آمد و غلظت سرمی پروفایل لیپیدی، ایریزین و hscrp در آن‌ها اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: غلظت ایریزین در بیمارانی که در آن‌ها سکته‌ی قلبی رخ داده بود، و همچنین در افراد مبتلا به تصلب شریان به صورت معنی‌داری کمتر از گروه شاهد بود. اما، میان غلظت ایریزین در گروه سکته‌ی قلبی و مبتلا به تصلب شریان تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. نتیجه‌گیری: احتمال می‌رود، کاهش ایریزین در افرادی که سکته‌ی قلبی در آنها رخ داده است، یک مکانیسم محافظتی برای قلب محسوب شود؛ چرا که، به دلیل اثرات ایریزین در افزایش ترموژنز، اگر ایریزین کاهش نیابد، این احتمال وجود دارد که خسارت بافتی در اثر کمبود انرژی بیشتر باشد.