بررسی شیوع افسردگی و ارتباط آن با عملکرد بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1392

مقدمه: افسردگی یکی از اختلالات شایع خلقی در بیشتر جوامع بشری است که موجب افت قابل ملاحظه در عملکرد شغلی، تحصیلی، اجتماعی و یا خانوادگی می‌شود. این پژوهش با هدف تعیین میزان افسردگی و تاثیر آن بر عملکرد بهورزان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1392 انجام گرفت.روش‌ها: این مطالعه‌‌ی توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی بود که در آن تعداد 297 نفر از بهورزان شاغل در خانه‌های بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به روش نمونه‌گیری سیستماتیک انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری میزان افسردگی از پرسش‌نامه‌ی phq-9 (patient health questionnaire-9) استفاده گردید و عملکرد بهورزان مورد مطالعه نیز توسط مربیان مرکز آموزش بهورزی با استفاده ازچک‌لیست‌های تهیه شده در واحد آموزش بهورزی سنجیده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های همبستگی pearson و spearman، independent t و one-way anova مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته‌ها: شیوع افسردگی در بهورزان مورد مطالعه، 53/9 درصد بود. 26/6 درصد دارای افسردگی خفیف، 11/8 درصد افسردگی متوسط و 16/5 درصد دارای افسردگی شدید تا بسیار شدید بودند. افسردگی در بهورزان زن نسبت به بهورزان مرد شیوع بالاتری داشت. ارتباط افسردگی با سن، سابقه‌ی کار و نوع سکونت معنی‌دار بود (0/050 > p). عملکرد بهورزان با شدت افسردگی آن‌ها رابطه‌ی معکوس داشت (0/050 > p). همچنین، سطح تحصیلات بهورزان با افسردگی رابطه‌ی معکوس و با عملکرد رابطه‌ی مستقیم داشت.نتیجه‌گیری: شیوع افسردگی در بهورزان بالا است و این افسردگی، بر روی عملکرد آن‌ها نیز تاثیر دارد. برنامه‌ریزی برای کاهش افسردگی در آنان نقش مهمی در ارتقای برنامه‌های سلامت ایفا می‌نماید.