بررسی میزان هیپوترمی در بیماران دچار سوختگی و ارتباط آن با مرگ و میر بیماران ارجاعی به بیمارستان امام موسی کاظم (ع) شهر اصفهان

مقدمه: بیمار دچار سوختگی به علت از دست رفتن پوست و شدت حادثه، مستعد هیپوترمی است. برخورد به موقع و صحیح افراد حاضر در صحنه‌ی سوختگی می‌تواند آسیب ناشی از این عارضه را به حداقل برساند و بر عکس برخورد نامناسب و اقدامات غیر علمی در این موارد می‌تواند منجر به صدمات غیر قابل برگشت و حتی از دست رفتن جان مصدوم شود. به همین منظور، تحقیق حاضر با هدف بررسی وضعیت موجود و ارایه‌ی راهکارهایی جهت بهبود نحوه‌ی برخورد با این بیماران در زمان انتقال و در محل حادثه انجام گرفت. روش‌ها: در این پژوهش، نمونه‌ها به روش آسان از بین بیماران دچار سوختگی حرارتی انتخاب شدند. به محض ورود بیماران دچار سوختگی دارای شرایط ورود به مطالعه، پژوهشگر و یا همکاران اقدام به گرفتن دمای بدن بیمار با یک ترمومتر جیوه‌ای رکتال و در شرایط یکسان نمودند. پس از 5 دقیقه، دما قرائت و در چک‌لیست ثبت گردید. در کل، 150 نمونه به روش آسان انتخاب و به مطالعه وارد شدند. یافته‌ها: بین هیپوترمی و مرگ و میر در بیماران ارتباط معنی‌داری وجود داشت (0/050 > p). مطابق با یافته‌های آزمون fisher exact، بین خنک کردن بیمار در محل حادثه و هیپوترمی بیماران رابطه‌ی معنی‌داری مشاهده نشد (0/228 = p). همچنین، ارتباط بین گرم نگه داشتن بیمار در حین اعزام با هیپوترمی بیماران معنی‌دار بود (0/041 = p). نتیجه‌گیری: از مطالعه‌ی حاضر چنین نتیجه‌گیری می‌شود که انتقال بیماران دچار سوختگی در ایران با استانداردها فاصله‌ی زیادی دارد. با توجه به این‌که پیامدهای انتقال نادرست بیماران دچار سوختگی بر فرایند ترمیم زخم و در نتیجه مدت اقامت و هزینه‌ی درمان آنان تاثیرگذار است، پیشنهاد می‌گردد که با در نظر گرفتن تیم انتقال متخصص و آموزش دیده برای این بیماران، هزینه‌های درمانی آنان کاهش پیدا کند.