بررسی اثرات ایمونوشیمی درمانی ماده‌ی اپیژنین بر سرطان سینه در موش‌های ماده‌ی نژاد balb/c

مقدمه: از میان روش‌های مختلف درمان سرطان، روشی که بیشترین سمیت بر سلول‌های مبتلا به سرطان و کمترین اثر جانبی بر سلول‌های سالم فرد بیمار را داشته باشد، بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. فلاونوئیدها ترکیباتی پلی‌فنولیک هستند که به علت اثرات بیوشیمیایی و درمانی بر سلول‌های مبتلا به سرطان، مورد توجه دانشمندان هستند. این تحقیق، با هدف بررسی اثرات ایمنومدولاتوری نوعی فلاونوئید به نام اپیژنین در ایمنی ضد تومور و مهار رشد بافت تومور مورد انجام شد. روش‌ها: این مطالعه بر روی موش‌های مبتلا به تومور balb/c در طیف سنی 8-6 هفته، انجام گرفت. ابتدا دوز موثر اپیژنین با آزمایش ازدیاد حساسیت تاخیری (delayed-typed hypersensitivity یا dth) به دست آمد. سپس با روش پیوند بافت، تومور سرطان سینه القا و پس از 12 روز تیمار، میزان تکثیر لنفوسیت‌های طحال و الگوی سایتوکاینی آن‌ها با اندازه‌گیری میزان il-4 (interleukin-4) و ifn-γ (interferon gamma) اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: اپیژنین باعث افزایش پاسخ ازدیاد حساسیت تاخیری (0/05 > p)، کاهش حجم تومور (0/05 > p)، افزایش سطح ifn-γ (0/05 > p) و کاهش سطح il-4 (0/05 > p) شد. همچنین، تکثیر لنفوسیت‌ها در حیوان‌های مبتلا به سرطان درمان شده با اپیژنین، در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی‌داری افزایش یافت (0/05 > p). نتیجه‌گیری: اپیژنین می‌تواند باعث افزایش پاسخ ازدیاد حساسیت تاخیری در حیوان‌های ماده‌ی نژاد balb/c و کاهش رشد تومور سرطان سینه در حیوان‌های مبتلا به تومور شود و نسبت سایتوکاینی را در آن‌هابه نفع ifn-γ تغییر دهد. افزایش ifn-γ و کاهش il-4 در حیوان‌های مبتلا به تومور درمان شده با اپیژنین، نشان می‌دهد که اپیژنین باعث تغییر جهت سیستم ایمنی حیوان به سمت th1 (t helper-1) و ایمنی سلولی شده است. با توجه به این موضوع، می‌توان انتظار داشت که اپیژنین داروی مناسبی برای درمان سرطان باشد.