بررسی فراوانی نسبی عوارض آناستوموز حالب (تنگی، نشت و انسداد ادراری) بعد از پیوند کلیه و فاکتورهای مرتبط با آن در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان؛ یک مطالعه‌ی هشت ساله

مقدمه: عوارض پیوند کلیه به طور کلی به سه دسته‌ی اورولوژیک، عروقی و لنفاوی تقسیم‌‌بندی می‌شود. از این بین، عوارض اورولوژیک دارای شیوع بیشتری است و بروز آن‌ها به عواملی مانند تکنیک پیوند، ویژگی‌های دهنده و خصوصیات عضو پیوندی مانند تعداد شریان‌های کلیوی، ارتباط دارد. هدف از مطالعه‌ی حاضر، تعیین توزیع فراوانی نسبی عوارض آناستوموز حالب (تنگی، نشت و انسداد ادراری) بعد از پیوند کلیه و فاکتورهای مرتبط با آن بود. روش‌ها: طی یک مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی، کلیه‌ی موارد پیوند کلیه که طی سال‌های 1382 تا 1390 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام شده بود، از طریق بررسی پرونده مورد مطالعه قرار گرفت و بروز عوارض ناشی از آناستوموز حالب شامل تنگی، نشت (leak) ادراری و انسداد ادراری در آن‌ها بررسی شد. داده‌های به دست آمده با استفاده از نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: از 1419 مورد پیوند کلیه، 630 نفر (44/4 درصد) بستری مجدد در بیمارستان داشتند که 265 نفر (42/1 درصد) در فاصله‌ی زمانی کمتر از 3 ماه، 251 نفر (39/8 درصد) در فاصله‌ی 6-3 ماه، 16 نفر (2/5 درصد) در فاصله‌ی 12-7 ماه و 98 نفر (6/615 درصد) در فاصله‌ی بیش از 12 ماه بعد از پیوند، به علت مشکل کلیه، بار دیگر در بیمارستان بستری شده بودند. از بین این بیماران، 60 مورد (9/5 درصد) به علت عوارض آناستوموز حالب بود. نوع عارضه‌ی آناستوموز در 28 نفر (46/7 درصد) تنگی حالب، در 15 نفر (25 درصد) نشت ادرار و در 17 نفر (28/3 درصد) انسداد ادراری بود. نتیجه‌گیری: بروز عوارض آناستوموز حالب در بیماران تحت پیوند کلیه در مطالعه‌‌ی ما، دارای شیوعی متعارف و در حدود مطالعات دیگر است. همچنین، بروز این عوارض که ممکن است به عواملی از جمله سن بیمار، تعداد شریان کلیه‌ی پیوند شده و تکنیک عمل مرتبط باشد، یکی از دلایل بستری مجدد بیماران در بیمارستان می‌باشد. لذا، لازم است بروز عوارض اورولوژیک در بیماران تحت پیوند کلیه به دقت بررسی شده، اقدام درمانی به موقع انجام گیرد.