اثرات داروهای ضد التهابی ایبوپروفن و ایندومتاسین بر ردهی سلولی لوسمی میلوئیدی مزمن k562 در شرایط آزمایشگاهی

مقدمه: در اغلب سرطان‌ها، میزان آنزیم سیکلواکسیژناز 2 (cox-2) به واسطه‌ی دخالت در سنتز پروستاگلاندین‌ها افزایش می‌یابد. بنابراین، مهار cox-2 می‌تواند نقش موثری در درمان سرطان ایفا کند. هدف از مطالعه‌ی حاضر، بررسی اثر داروهای ضد التهابی ایبوپروفن و ایندومتاسین بر رشد و تکثیر رده‌ی سلولی k562 بود.روش‌ها: ابتدا، سلول‌های k562کشت داده شد. سپس، سلول‌ها با استفاده از غلظت‌های مختلف ایبوپروفن و ایندومتاسین مورد تیمار قرار گرفتند. خصوصیت ضدتوموری داروها بر سلول‌های k562 بعد از 72 ساعت، با استفاده از روش mtt [3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide] در سه تکرار سنجیده شد. جهت مطالعه‌ی آپوپتوز از الکتروفورز dnaو رنگ‌آمیزی dapi (4',6-diamidino-2-phenylindole) استفاده گردید.یافته‌ها: ایبوپروفن و ایندومتاسین دارای خاصیت ضدتوموری بر روی سلول‌های k562 بودند و این اثر با افزایش زمان و غلظت افزایش یافت؛ به طوری که، در غلظت‌های بالاتر و 72 ساعت بعد از تیمار، شاهد بیشترین اثرات مهاری داروها بودیم. بررسی‌های آماری نشان داد که هر دو دارو به طور معنی‌داری قادر هستند، رشد رده‌ی k562 را مهار سازند (0/05 > p).نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های ما، اثرات ضدتوموری ایبوپروفن و ایندومتاسین در پیش‌گیری و درمان لوسمی میلوئید مزمن موثر است؛ اما نیاز به بررسی‌های بیشتر بنیادی و بالینی وجود دارد.