بررسی تاثیر افزودن باکلوفن در درمان بیماران با ریفلاکس غیرزخمی مقاوم به درمان

مقدمه: بیماری ریفلاکس غیرزخمی یکی از زیرگروه‌های ریفلاکس معده به مری است که ضمن همراهی با علایم ریفلاکس، فاقد تغییرات موکوزی در آندوسکوپی می‌باشد. مشاهده شده است که بیشتر دوره‌های ریفلاکس اسید در بیماران مقاوم به داروهای مهار کننده‌ی پمپ‌های پروتونی مربوط به شلی گذرای اسفنکتر تحتانی مری بوده است. باکلوفن باعث مهار شلی گذرای اسفنکتر تحتانی مری می‌شود. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر افزودن باکلوفن در درمان بیماران با ریفلاکس غیرزخمی مقاوم به درمان با مهارکننده‌های پمپ‌های پروتونی بود. روش‌ها: 90 بیمار که با شکایت ریفلاکس مقاوم به درمان، اندیکاسیون آندوسکوپی پیدا کرده بودند و در جواب آندوسکوپی آن‌ها تغییرات مخاطی مری ذکر نشده بود، به طور تصادفی در 2 گروه قرار گرفتند. گروه اول روزانه 20 میلی‌گرم باکلوفن به همراه 20 میلی‌گرم امپرازول و گروه دوم روزانه 20 میلی‌گرم امپرازول دریافت نمودند. دو گروه پس از 2 ماه بررسی شدند. یافته‌ها: ویژگی‌های سن، جنس، وزن، مدت درمان قبلی با مهارکننده‌های پمپ‌های پروتونی، وجود یا عدم وجود هرنی هیاتال، درمان قبلی helicobacter pylori و علایم ریفلاکس در دو گروه با هم اختلاف معنی‌داری نداشت. پس از درمان، بهبود سوزش سر دل (0/014 = p)، ترش کردن (0/012 = p)، تلخی دهان (0/029 = p) و آروغ زدن (0/001 = p) در گروه تحت درمان با باکلوفن به همراه امپرازول بیشتر از گروه تحت درمان با امپرازول به تنهایی بود.نتیجه‌گیری: رژیم دارویی باکلوفن به همراه امپرازول اثر سینرژیستی در بهبود علایم بیماران مقاوم به درمان با داروهای مهار کننده‌ی پمپ‌های پروتونی دارد.