مقایسه‌ی سلامت اجتماعی سالمندان ساکن در منزل و سرای سالمندان

مقدمه: سلامت، یکی از حقوق عمده‌ی انسان‌ها می‌باشد و در نتیجه، همه‌ی انسان‌ها باید به منابع اساسی برای تامین سلامت دسترسی داشته باشند. افزایش امید به زندگی در انسان‌ها و رشد جمعیت سالمندی به خصوص در جوامع در حال توسعه، یکی از دستاوردهای قرن 21 بوده  چالش‌های فراوانی در زمینه‌ی اجتماعی به همراه داشته است. بنابراین، مفهوم سلامت اجتماعی در کنار ابعاد جسمی و روانی سلامت در این قشر، مورد توجه قرار گرفته است. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه‌ی وضعیت سلامت اجتماعی دو گروه سالمندان مقیم منازل و سالمندان مقیم سرای سالمندان بود.روش‌ها: جامعه‌ی آماری این مطالعه‌ی توصیفی تحلیلی، کلیه‌ی افراد بالای 60 سال مقیم منازل و سرای سالمندان شهر تهران در سال 1393 بودند. نمونه‌ی پژوهش، شامل 400 نفر (200 نفر سالمند مقیم منزل و 200 نفر سالمند مقیم سرای سالمندان) بودند که به روش خوشه‌ای انتخاب و با استفاده از پرسش‌نامه‌ی سنجش سلامت اجتماعی keyes مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار spss و روش‌های آماری توصیفی و نیز آزمون‌های χ 2و independent t انجام شد.یافته‌ها: میانگین سلامت اجتماعی سالمندان ساکن سرای سالمندان و مقیم منزل به ترتیب 60/60 و 83/62 بود (0/027 = p). همچنین، در ابعاد شکوفایی اجتماعی، انسجام اجتماعی، پذیرش اجتماعی و مشارکت اجتماعی سالمندان مقیم منازل نسبت به سالمندان مقیم سرای سالمندان امتیاز بیشتری کسب کردند(0/001 = p). نتیجه‌گیری:میانگین سلامت اجتماعی سالمندان ساکن سرای سالمندان، کمتر از میانگین سلامت اجتماعی سالمندان مقیم منزل بود. از این رو، با توجه به پایین بودن میزان سلامت اجتماعی در این گروه و افزایش جمعیت سالمندان طی سال‌های اخیر، لازم است مسوولان توجه بیشتری به این قشر معطوف دارند و جهت افزایش سلامت اجتماعی سالمندان با در نظر گرفتن تسهیلات و سیاست‌های تشویقی، بستر مراقبت و نگهداری این قشر را در خانواده فراهم نمایند