بررسی در رفتگی سر radius، اپیدمیولوژی و عوامل موثر بر درمان و در رفتگی مجدد

مقدمه: مطالعه‌ی حاضر، با هدف همه‌گیرشناسی و بررسی علل موثر بر درمان و در رفتگی مجدد سر radius در کودکان انجام گردید.روش‌ها: در یک مطالعه‌ی توصیفی- تحلیلی آینده‌نگر، تمامی کودکان زیر 7 سال مراجعه کننده به بخش اورژانس در سال‌های 95-1394 که با علایم و نشانه‌های بالینی در رفتگی سر radius مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. سن، جنس، وزن و مکانیسم تروما، سمت درگیر، تعداد و سابقه‌ی قبلی در رفتگی و روش جااندازی در چک لیست طراحی شده به همین منظور ثبت گردید. میزان موفقیت مانورها و زمان به کار بردن اندام آسیب دیده پس از جااندازی نیز بررسی شد.یافته‌ها: 112 کودک وارد مطالعه شدند که میانگین سنی 13/18 ± 30/98 ماه داشتند. از بین کودکان، 59 مورد (53 درصد) پسر بودند. در 67 کودک (60 درصد) دست چپ درگیر بود.کودکان با در رفتگی از نظر وزنی در صدک‌های بالا قرار داشتند. 18/75 درصد به علت در رفتگی مجدد مراجعه کرده بودند. موفقیت اولین مانور جااندازی، در کودکان با در رفتگی مجدد به صورت معنی داری کمتر بود (0/010> p). مراجعه با تاخیر بیش از 24 ساعت باعث عدم موفقیت مانور جااندازی اول شد. سن کودکان با در رفتگی مجدد، به صورت معنی‌داری کمتر بود.نتیجه‌گیری: رابطه‌ی مستقیمی بین اضافه وزن کودک و احتمال در رفتگی سر radius وجود دارد. وقوع در رفتگی مکرر، در موفقیت مانور اول تاثیر دارد. همچنین، تاخیر بیش از 24 ساعت در مراجعه به اورژانس نیز در عدم موفقیت مانور اول موثر است. سن، به عنوان عامل موثری در در رفتگی مجدد شناخته می‌شود.