اثربخشی اندانسترون در مقایسه با پرومتازین در درمان تهوع و استفراغ شدید بارداری

مقدمه: با توجه به اهمیت درمان مناسب تهوع و استفراغ دوران بارداری و کاهش عوارض مادری و جنینی و اثر مفید اندانسترون در درمان تهوع و استفراغ مقایسه آن با داروی معمول پرومتازین انجام شد. روش: در یک کارآزمایی بالینی، 60 خانم با بارداری کمتر از 20 هفته و با تشخیص هیپرامزیس گراویداروم، به ‌صورت تصادفی زوج و فرد در 2 گروه 30 نفره قرار گرفتند. موارد چند قلویی و حامگی غیر ‌قابل حیات و وجود بیماری زمینه‌ای که خود موجب تهوع می‌شوند، حذف شدند.‍ بعد از گرفتن شرح حال و معاینه بالینی ابتدا پرسشنامه جهت بررسی شدت تهوع و استفراغ برای کلیه بیماران تکمیل شد و سپس به یک گروه اندانسترون ? میلی‌گرم هر ? ساعت و به گروه دیگر پرومتازین ?? میلی‌گرم هر ? ساعت داده شد. پس از ?? ساعت میزان پاسخ به درمان و عوارض دارویی بررسی شد و میزان پاسخ به درمان و عوارض دو دارو با هم مقایسه گردید. یافته‌ها: در ابتدای ورود به مطالعه، دوگروه شدت تهوع و استفراغ یکسانی داشتند، ولی پس از گذشت ?? ساعت میزان بهبودی در تهوع و استفراغ در گروه اندانسترون بهتر از پرومتازین بود؛ اگر چه این نتایج از لحاظ آماری معنی‌دار نشد. ? مورد عدم پاسخ درمانی به پرومتازین در مقابل ? مورد عدم پاسخ به اندانسترون وجود داشت که نشانه پاسخ درمانی بسیار خوب به اندانسترون بود که این تفاوت معنی‌دار نبود. در مورد عوارض دارویی تنها عارضه مشخصی که در مورد پرومتازین واضح بود خواب‌آلودگی بود. نتیجه‌گیری: با توجه به پاسخ درمانی بسیار خوب به اندانسترون و با توجه به این که هیچ اثر سویی از این دارو در مطالعات انجام ‌شده، روی جنین دیده نشده است و نیز با در نظر گرفتن این موضوع که عدم درمان به موقع و برطرف نمودن حملات تهوع و استفراغ، عوارض مادری و جنینی بسیاری را در پی دارد شاید بهتر باشد در موارد شدید هیپرامزیس گراویداروم از همان اول از اندانسترون در سیر بستری بیمارستانی استفاده نمود. با توجه به محدود بودن حجم نمونه، پیشنهاد می‌شود مطالعات بعدی جهت دستیابی به نتایج دقیق‌تر با حجم نمونه بیشتری انجام شوند.