تعیین توافق رادیوگرافی بایت وینگ و پانورامیک دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمالی

مقدمه: رادیوگرافی به صورت معمول در تشخیص تمام مشکلات دندانی نظیر پوسیدگی‌ها و درمان کانال ریشه به‌کار می‌رود. روش‌های رادیوگرافی معمولی قدرت تشخیصی قابل قبولی در ارزیابی ساختارهای آناتومیک و پاتولوژیک دارند. به نظر می‌رسد با استفاده از روش رادیوگرافی دیجیتال بتوان اطلاعات بیشتری به ‌دست آورد. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت تشخیصی رادیوگرافی بایت وینگ و پانورامیک دیجیتال فیلترشده و فیلترنشده در تشخیص پوسیدگی‌های بین دندانی بود. روش‌: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در آن پرونده 56 بیمار که به مطب خصوصی مراجعه کرده بودند و در پرونده خود رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال (همراه سی دی) و بایت وینگ داشتند، ارزیابی شد. رادیوگرافی‌ها در اختیار دو مشاهده‌گر قرار گرفت. وجود پوسیدگی بر اساس مقیاس4 تایی بررسی شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری وارد برنامه spss گردید و از آنالیز آماری anova و ضریب kappa استفاده شد. سطح معنی‌داری 05.0 تعیین شد. یافته‌ها: بالاترین توافق خارجی بر حسب وجود یا عدم وجود پوسیدگی بر اساس محل در کلیشه بایت وینگ (ضریب kappa بالای 76.0) سپس در پانورامیک فیلترنشده و در مرتبه سوم در پانورامیک فیلترشده حاصل شد. توافق بین دو مشاهده‌کننده بر حسب عمق به ‌صورت کلی در پانورامیک بیشتر از بایت وینگ حاصل شد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال با منظور نمودن همه امکانات سیستم‌های تصویربرداری دیجیتال که بنا بر ادعای شرکت‌های سازنده سبب افزایش دقت تشخیصی در سیستم‌ها می‌شود، نمی‌تواند در تشخیص پوسیدگی‌های بین دندانی با کلیشه‌های بایت وینگ برابری کند و همواره کلیشه‌‌های بایت وینگ، بهترین گزینه در ارزیابی سطوح بین دندانی است.