نتایج کوتاه مدت روش استفاده از سیمان استخوانی قابل تزریق در درمان شکستگی‌های ناپایدار دیستال رادیوس

مقدمه: درمان شکستگی دیستال رادیوس در استخوان استئوپروتیک همراه با نقص متافیزی به‌دلیل خردشدگی کورتکس خلفی غالباً به‌وسیله جابجایی ثانویه عارضه‌دار می‌گردد. هدف از این مطالعه بررسی پیامدهای عملکردی، معایب و مزایای تزریق سیمان استخوانی در تثبیت و نگهداری جااندازی شکستگی فوق بود. روش‌: این مطالعه به‌صورت آینده‌نگر و بر روی20 بیمار انجام شد. پس از جااندازی اولیه شکستگی و تزریق سیمان استخوانی در قسمت نقص متافیزی با برش کوچک دورسال دیستال ساعد، گچ کوتاه ساعد به مدت 3 هفته گرفته شد. سپس گچ باز شده و حرکات آزادانه مچ دست شروع شد. بیماران در هفته ششم، ماه سوم و ماه ششم از نظر معیارهای دامنه حرکتی فعال مچ دست، میزان درد، قدرت چنگش، متغیر‌های رادیوگرافیک استاندارد، پرسش‌نامه معیار dash و امتیاز عملکردی مچ دست مایو ارزیابی شدند. یافته‌ها: بیماران شامل 3 مرد و 17 زن با میانگین سنی 67 سال بودند. نوع شکستگی در تقسیم‌بندی ao شامل 17 مورد نوع a3 و3 مورد نوع c2 بود. در ارزیابی نهایی ماه ششم، میانگین دامنه حرکتی فعال مچ دست در سمت شکسته نسبت به سالم در فلکسیون برابر 91%، اکستانسیون برابر 93%، انحراف رادیال برابر 91%، انحراف آلنار برابر 93%، سوپیناسیون برابر 98% و پروناسیون برابر99% بود. میانگین نمره dash برابر 4.4 و میانگین قدرت چنگش برابر 90% نسبت به سمت مقابل بود. امتیاز عملکردی مچ دست مایو در 14 مورد عالی و در 6 مورد خوب بود. میانگین مقادیر رادیوگرافیک نهایی برابر 10 درجه volar angle ، 24 درجه radial inclination، 10 میلیمتر طول رادیال، 1 میلیمتر انحراف آلنار و 3.0 میلیمتر intraarticular gapبود. هیپوستزی ناشی از تحت فشار قرار گرفتن عصب مدین قبل از جااندازی، از دست رفتن جااندازی، دیستروفی سمپاتتیک رفلکسی و قرار گرفتن ماده سیمانی در بافت نرم اطراف هر کدام در یک مورد رخ داد. هیچ عارضه دیگری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست آمده، تزریق سیمان استخوانی در شکستگی‌های ناپایدار استئوپروتیک دیستال رادیوس می‌تواند یک روش درمانی مطمئن و موثر در نظر گرفته شود که سبب بهبود عملکرد بالینی و بازتوانی سریع با عوارض کم می‌شود.