پی‌گیری یک ساله یافته‌های رادیولوژیک و بالینی در کودکان مبتلا به هیدرونفروز دوران جنینی و شیرخوارگی

مقدمه: هیدرونفروز در زمان جنینی و دوران نوزادی یکی از موارد شایع می‌باشد که در دوران جنینی و نوزادی توسط سونوگرافی به‌ راحتی قابل تشخیص و بررسی است. در این مطالعه ضمن بررسی یافته‌های سونوگرافی، رادیولوژیک و یا اسکن ایزوتوپ، بیماران مبتلا، به مدت یک سال از نظر بالینی و آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. روش: تعداد 100 نوزاد و شیرخوار مبتلا به هیدرونفروز به مدت یک سال تحت پی‌گیری بالینی، آزمایشگاهی، سونوگرافی و در مواردی vcug (voiding cystourethrogram) و dsma قرار گرفتند. بیماران بر حسب زمان تشخیص هیدرونفروز در دو گروه جنینی و شیرخواری طبقه‌بندی شدند. هیدرونفروز از نظر شدت به سه دسته خفیف، متوسط و شدید تقسیم شد. یافته‌ها: 54 بیمار پسر و 46 بیمار دختر بودند. میانگین سنی بیماران در بدو مراجعه در موارد هیدرونفروز جنینی 5.2 ماه (79 درصد بدون علامت) و در موارد هیدرونفروز شیرخواری 5 ماه (100 درصد علامت‌دار) بودند. علل هیدرونفروز جنینی عبارت بودند از: ریفلاکس (45 درصد)، هیدرونفروز ایدیوپاتیک (41 درصد)، انسداد محل اتصال حالب به مثانه (ureteropelvic junction obstruction یا upjo) (3.11 درصد)، هیدرونفروز فیزیولوژیک (7.5 درصد)، دریچه پیشاب‌راهی خلفی (8.3 درصد). ریفلاکس شایع‌ترین علت هیدرونفروز در کلیه بیماران (57 درصد) بود. شایع‌ترین عامل هیدرونفروز خفیف ریفلاکس و شایع‌ترین عامل هیدرونفروز شدید upjo بود. بیماران مبتلا به هیدرونفروز جنینی در 100 درصد موارد شدید، 30 درصد موارد متوسط و 6 درصد موارد خفیف، نیازمند جراحی بودند. نتیجه‌گیری: استفاده از سونوگرافی در دوران بارداری منجر به کشف بیشتر موارد بدون علامت هیدرونفروز جنینی در مقایسه با هیدرونفروز شیرخواری گردید که با عوارض کمتری همراه بود. با توجه به کاربرد سونوگرافی به عنوان روش تشخیصی ساده می‌توان از عوارض و نتایج وخیم نارسایی کلیوی جلوگیری نمود. پیشنهاد می‌گردد، در حین سونوگرافی جنینی، سونولوژیست‌ها سیستم ادراری جنینی را بررسی نمایند.