اثربخشی لیزر دی‌اکسید‌کربن در درمان لیشمانیوزیس پوستی مزمن و لوپوئید در شهر کرمان: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

مقدمه: لیشمانیوزیس لوپوئید و مزمن انواعی از لیشمانیوزیس پوستی هستند که به درمان‌های مختلف مقاوم‌اند. بیماری مذکور در کشورهای در حال توسعه مانند ایران اندمیک می‌باشند. استفاده از داروهای متفاوت برای درمان این بیماری در دهه‌های اخیر پیشنهاد شده است که دارای اثربخشی‌های متفاوت هستند. لیزر دی اکسید‌کربن در دهه‌های اخیر به‌طور گسترده‌ای در زمینه درمان بیماری‌های پوستی به‌کار رفته است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثربخشی لیزر دی اکسید کربن در مقایسه با آلوپورینول خوراکی و مگلومین‌آنتی‌مونات (گلوکانتیم) در درمان لیشمانیوزیس مزمن و لوپوئید در شهر کرمان بود. روش: پنجاه بیمار که جمعاً دارای 86 ضایعه مزمن و لوپوئید بودند با کسب رضایت‌نامه آگاهانه وارد مطالعه شدند. شرکت‌کنندگان به‌صورت تصادفی وارد دو گروه درمانی شدند. در یک گروه ضایعات تحت درمان با لیزر دی‌اکسید‌کربن فقط برای یک جلسه قرار گرفتند در حالی‌که در گروه دوم، گلوکانتیم (50 میلی‌گرم. کیلوگرم به‌صورت تزریق عضلانی به‌مدت 21 روز) همراه با آلوپورینول (20 میلی‌گرم.کیلوگرم خوراکی به‌مدت 30 روز) تجویز شد. همه شرکت‌کنندگان در هفته‌های یکم، چهارم، هشتم، دوازدهم، بیست و چهارم، چهل و هشتم و هفتاد و دوم، پیگیری شدند و نتایج حاصل از مداخله صورت گرفته مورد بررسی و ثبت گردید. یافته‌ها: درهفته چهارم، میزان خام درمان کامل دو گروه درمانی از نظر آماری تفاوت معنی‌داری نداشت (609.0p=). این میزان در هفته هشتم به‌مقدار کمی کاهش یافت (417.0p=) و این روند کاهشی تا هفته 48 و 72 نیز ادامه یافت (به‌ترتیب 289.0p= و 095.0p=). نهایتا، 16بیمار در گروه درمان شده با لیزر و 22 بیماراز گروه دیگر درمان شدند، اما از نظر آماری این تفاوت بین دو گروه معنی‌دار نبود (095.0p=). نتیجه‌گیری: درمان لیشمانیوز پوستی مزمن و لوپوئید با لیزر دی‌اکسید‌کربن به‌عنوان درمان جایگزین در افرادی که دارای ازدیاد حساسیت نسبت به مگلومین‌آنتی‌مونات 5 ظرفیتی هستند یا در افرادی که مبتلا به بیماری‌های سیتمیک می‌باشند، پیشنهاد می‌شود.