بررسی اثر گلایسین و لیزین خوراکی بر بیان ژن RAGE و TGFB در بافت کلیه رت‌های مبتلا شده به دیابت توسط استرپتوزوتوسین در مقایسه با رت‌های طبیعی

مقدمه: نفروپاتی دیابتی یکی از شایع‌ترین دلایل ایجاد مرحله نهایی بیماری‌ کلیوی در جامعه امروزی به ‌شمار‌ می‌رود. قند خون بالا و کنترل ‌نشده و به‌ دنبال آن تولید محصولات نهایی گلیکه سبب فعال ‌شدن مسیر‌هایی می‌شود که در بروز نفروپاتی دیابتی نقش کلیدی دارد. از میان مسیر‌های منتهی‌ شونده به این عارضه می‌توان به افزایش بیان ژن‌های rage (receptor of advanced glycation end products) و tgf? (transforming growth factor beta) اشاره‌ کرد. در مطالعه حاضر به منظور یافتن ترکیباتی که ممکن ‌است سبب ‌تاخیر‌ در نفروپاتی دیابتی شود و یا از آن جلوگیری‌ کند، اثر اسیدآمینه‌های گلایسین و لیزین بر میزان بیان ژن rage و tgf? در بافت کلیه رت‌های مبتلا به دیابت بررسی گردید. روش: موش‌های صحرایی پس از ابتلا به دیابت توسط استرپتوزوتوسین، در گروه‌های مجزا طی 12 هفته با گلایسین 1 درصد و لیزین 1.0 درصد در آب خوراکی تیمار‌ شدند و میزان قند خون و محصولات نهایی گلیکه آن‌ها در این مدت ارزیابی‌ گردید. میزان تغییرات بیان rage و tgf? در بافت کلیه نیز با روش نیمه کمی rt-pcr (reverse transcription polymerase chain reaction) مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: میزان قند خون، محصولات نهایی گلیکه سرم، میزان بیان ژن‌های rage و tgf? در بافت کلیه رت‌های مبتلا به دیابت تیمار ‌شده با گلایسین و لیزین در مقایسه با رت‌های مبتلا به دیابت بدون تیمار کاهش معنی‌داری پیدا‌ کرد. نتیجه‌گیری: بر طبق نتایج مطالعه حاضر، ملازم‌های گلایسین و لیزین خوراکی بدون ایجاد مسمومیت توانایی کاهش عوارض ابتلا به دیابت و مسدود‌ کردن مسیر‌های ابتلا به نفروپاتی در رت‌های مبتلا به دیابت نوع 1 را دارد. این خصوصیت آن‌ها را می‌توان با اثر این ملازم‌ها در کاهش قند خون و محصولات نهایی گلیکه سرم مرتبط دانست. از آن‌جایی که در مطالعات دیگر نیز اثرات مثبت هر دو اسیدآمینه در نفروپاتی دیابتی مشاهده شده‌ است، تعیین دوز موثر آن‌ها در مطالعات دیگر ضروری به ‌نظر ‌می‌رسد.