توزیع فراوانی کیست هیداتیک بر اساس خصوصیات فردی و بالینی در بیماران بستری در بیمارستانهای دانشگاهی شهر کرمان طی سالهای 1379-1370

مقدمه: کیست هیداتید از الودگی های انگلی قابل انتقال بین انسان و دام است و یکی از معضلات بهداشتی و اقتصادی در جوامعی که دامپروری در آنجا رایج است به شمار می رود . بیماری هیداتید یکی از مهم ترین بیماری های انگلی کشور ما است که سالانه درصد قابل توجهی از تخت های بیمارستانی را به خود اختصاص داده و هنوز جراحی مهم ترین راه درمان آن قلمداد می گردد. با توجه به زیان های بسیار زیاد اقتصادی در دام ها و انتقال به انسان آگاهی از فراوانی این بیماری در انسان گام نخست برای کنترل و پیشگیری آن است . هدف: مطالعه حاضر به منظور تعیین فراوانی بیماری کیست هیداتیک در بیماران تحت عمل جراحی در بیمارستان های دانشگاهی شهر کرمان طی یک دوره ده ساله انجام گرفت. روش: این مطالعه به روش توصیفی با بررسی پرونده 60 بیمار مبتلا به کیست هیداتیک که در بیمارستان های دانشگاهی شهر کرمان بستری شده و طی ده سال (1379-1370) تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند صورت گرفت.یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده 6/51% مبتلایان مرد و 4/48% زن بودند. بالاترین میزان آلودگی در سنین 30-21سال بوده است (3/28%) اکثر مبتلایان زنان خانه دار (69%) بودند سپس مردان کشاورز بالاترین میزان ابتلا(5/22%) را داشتند. شایع ترین عضو گرفتار کبد(50%) سپس ریه(3/43%) بود. شایع ترین علائم بالینی به ترتیب شکم درد و سرفه بوده و اکثر مبتلایان روستایی بودند. نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیشترین فراوانی بیماری کیست هیداتید درگروه سنی 30-21 سال بوده و اکثر مبتلایان ساکن نواحی روستایی و در درجه اول شامل زنان خانه دار و بعد مردان کشاورز می باشد برای پیشگیری و کنترل هیداتیدوز در دام و انسان،‌ آموزش مردم،‌ نظارت بر کشتار دام ها ،‌ مبارزه با سگ های ولگرد و درمان سگ های خانگی و گله توصیه می شود.