مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات ران در زنان ورزشکار دانشگاهی با سابقه ی پیچ خوردگی اینورشنی مچ پا با مچ پای سالم

چکیده زمینه و هدف: پیچ خوردگی های جانبی مچ پا از شایعترین آسیب دیدگی ها در ورزش های دانشگاهی، دبیرستانی و تفریحی به شمار می رود. اگر قدرت عضلات ران در زنان ورزشکار با سابقه پیچ خوردگی مچ پا به دلیل آسیب دیدگی تحتانی تغییر پیدا کرده باشد، خطر تکرار آسیب دیدگی افزایش می یابد. بنابراین، هدف از این پژوهش مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات ران در زنان ورزشکار دانشگاهی با سابقه ی پیچ خوردگی اینورشنی مچ پا می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 20 آزمودنی با میانگین سن 2 ± 5/22 سال، وزن 45/10 ± 24/64 کیلوگرم، قد 2/5 ± 85/163سانتیمتر، با سابقه حداقل 2 بار پیچ خوردگی اینورشنی مچ پا در قبل از سه ماه گذشته در این مطالعه شرکت داشتند. هرآزمودنی پرسشنامه دموگرافی را کامل کرد و سپس اندازه گیری های پروتکل شروع شدند. پای سالم آزمودنی به عنوان کنترل مطرح شد. برای اندازه گیری قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در هر دو عضو از دینامومتر دستی (مدل نیکلاس 01160) استفاده شد. از آزمون t همبسته برای مقایسه قدرت عضلات ران در پای آسیب دیده و سالم استفاده شد. یافته ها: نتایج آزمون قدرت بیانگر این است که میانگین قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران در عضو آسیب دیده نسبت به عضو سالم کمتر بود. اما تفاوت معنی داری در قدرت عضلات ران بین دوطرف مشاهده نشد. ورزشکاران با وجود دارا بودن سابقه پیچ خوردگی های اینورشنی مچ پا ، کاهش در قدرت عضلات ابداکتور و اکستنسور ران را نشان ندادند. نتیجه گیری: بنابراین تجربه های تمرینی می تواند تا حدودی ضعف احتمالی قدرت عضلات ران در پای آسیب دیده را جبران کرده باشدکلید واژه ها: پیچ خوردگی مچ پا، زنان ورزشکار، قدرت عضلات ابداکتور ران