اثربخشی رویکرد مراقبت در منزل بر پیامدهای درمانی بیماران دوقطبی-i ترخیص شده از بیمارستان– یک مطالعۀ تصادفی شدۀ کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف: مراقبت در منزل یکی از روش‌هایی است که اخیراً رشد یافته و برای اختلالات شدید روانی به کاربرده شده است. هدف این مطالعه بررسی کارآمدی مراقبت در منزل بعضی از فاکتورهای درمانی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی بود. روش: در قالب یک مداخله کارآزمایی تصادفی کنترل شده، از بیماران دو قطبی نوع 1 ترخیص شده از بیمارستان روان‌پزشکی قدس سنندج آن‌هایی که شرایط ورود به مطالعه را داشتند و رضایت‌نامه شرکت در مطالعه را امضا نمودند (26 نفر) انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه کنترل و آزمایش گماشته شدند. ارزیابی‌کنندگان از اینکه اعضای چه گروهی را ارزیابی می‌کنند آگاهی نداشتند. گروه مداخله به مدت یک ‌سال تحت برنامه مراقبت در منزل قرارگرفت و گروه کنترل مداخله خاصی غیر از درمان دارویی‌شان دریافت نکرد. تعداد بستری و میانگین مدت بستری بیماران به علاوه پرسشنامه مانیای یانگ، افسردگی همیلتون ، در سه مرحله پیش از ورود، بعد از 6 ماه و سپس 12 ماه بعد، از آنان اخذ شد. تحلیل نتایج با استفاده از spss و با به‌کارگیری روش‌های آمار توصیفی، تحلیل واریانس از نوع اندازه‌گیری مکرر انجام شد. یافته‌ها: آزمودنی‌ها 26 نفر (19 مرد، 7 زن) بودند (میانگین سنی 37/6 انحراف معیار 12/2) که 13 نفر به گروه مداخله (میانگین سنی=36/15، انحراف استاندارد= 15/04) و 13 نفر دیگر به گروه کنترل اختصاص‌‌یافتند (میانگین سنی=34/92 و انحراف استاندارد=5/15) که تفاوت معنی‌داری در اطلاعات به دست آمدۀ اولیه نداشتند (783 /0=p, t=0/279). نتایج نشان داد گروه مداخله کاهش معنی‌داری در هر سه متغیر تعداد بستری (0/001= p)، افسردگی (0/002= p) و مانیا (0/006= p) نسبت به گروه کنترل داشت و این میزان در یک سال پیگیری همچنان حفظ شد. نتیجه‌گیری: مطالعۀ حاضر نشان داد که رویکرد مراقبت در منزل در کاهش شدت علائم، تعداد و طول مدت بستری بیماران دوقطبی موثر است. به نظر می‌رسد برای رسیدن به نتایج بهتر لازم است دوره‌های بلندتری مداخله ادامه یابد.

effectiveness of home-care approach ontreatment outcomes in newly discharged bipolar-i-patients: a randomized control trial study

background and aim: home-visit is a recently growing approach for patients with chronic mental health problems. this study aimed to investigate the effectiveness of this approach in some therapeutic factors in the patients with bid. material and methods: in this randomized control trial study, among bipolar i patients discharged from ghods psychiatric hospital in sanandaj, those who met our inclusion criteria, after informed consent, randomly assigned into intervention and control groups. the evaluators were unaware of the patients' groups. the intervention group received 1-year intervention of home-care services, whereas the control group doesn't receive any intervention, except for their pharmacological treatment. hamilton-depression-rating scale and young-mania-rating-scale were used to record possible changes during the steps of our study (before, 6-months and 12- months after intervention). data were analyzed using spss. results: our study included 26 patients (19 men, 7 women). 13 assigned to intervention group (mean age= 36.15, sd=15.04), and 13 assigned to control group (mean age=34.92, sd=5.15), which did not show any significant difference at the baseline (t=.279, p= .783). the results implied that the intervention group had significant decrease in all of the three variables, including frequency of hospitalization (p=0/001), mania (p=0/002), and depression (p=0/006), compared to the control group. these changes remained the same during the one year follow-up period. conclusion: results showed that home-visit was effective in, decreasing the severity of the symptoms, frequency and length of hospital stay in bid patients. it seems possible that increased length of interventions can lead to better outcomes.