تاثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر گشتاور اداکشنی و ایمپالس راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو

زمینه و هدف: هدف مطالعه تعیین تاثیر پروتکل تمرینی گیت به عقب بر گشتاور اداکشنی و ایمپالس راه رفتن در افراد مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.روش بررسی: تحقیق از نوع نیمه تجربی و با یک طرح پیش آزمون - پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم و بیمار) و یک گروه تجربی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. آزمودنی‌ها 21 نفر مرد سالم و 42 نفر مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت داخلی زانو بودند که بر اساس شاخص کلگرن لورنس و شاخص بصری درد به 2 گروه تجربی و کنترل بیمار تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. متغیرهای وابسته تحقیق عبارت‌اند از: حداکثر گشتاور اداکشنی اولیه زانو، حداکثر گشتاور اداکشنی ثانویه زانو، گشتاور اداکشنی، ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو و پارامترهای نرمالایز شده هریک از این مولفه‌ها. اطلاعات کینماتیکی و کینتیکی راه رفتن به جلو با استفاده از دو صفحه نیروی kistler و 4 دوربین پرسرعت vicon ثبت و توسط نرم افزارهایvicon nexus 1.8.5، polygon 4.1.2 تحلیل گردیدند. پس از جمع آوری داده‌ها از آزمون‌های آماری t همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه جهت بررسی اختلاف‌ها استفاده گردید (0/05>p).یافته‌ها: اختلاف معنی‌داری قبل و بعد از تمرین بین حداکثر گشتاور اداکشنی اولیه و ثانویه بیماران مبتلا به استئوآرتریت با افراد سالم مشاهده نشد (0/05>p). ولی اختلاف معنی‌داری قبل از تمرین بین ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو بیماران مبتلا به استئوآرتریت با افراد سالم وجود داشت و تفاوت میانگین ها حاکی از مقدار بالاتر این مولفه در افراد مبتلا به استئوآرتریت است (0/014=p و 0/004=p). در مورد اثر تمرین بر ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو نرمالایز شده نتایج حاکی از کاهش میانگین گروه تجربی بعد از تمرین در مقایسه با افراد سالم داشت (0/067=p).نتیجه‌گیری: ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو می توانند یکی از شاخص‌های پیشگویی‌کننده با حساسیت بالا به منظور برآورد شدت استئوآرتریت تلقی شود. پروتکل گیت به عقب باعث کاهش ایمپالس گشتاور اداکشنی زانو در گروه تجربی گردیده است.

Effects of backward gait training protocol on knee adduction moment and impulse during walking in patients with medial knee osteoarthritis

Background and Aim: The aim of this study was to investigate the effects of backward gait training protocol on knee adduction moment and impulse in male patients with medial knee osteoarthritis.Materials and Methods: This quasiexperimental study with a pretestposttest design included two control groups (healthy and patient) and an experimental group (subjects with medial knee osteoarthritis). The subjects were 21 healthy men and 42 male patients with knee osteoarthritis who were divided into experimental and control groups according to the Kellgren and Lawrence radiologic scale and visual analogue scale. The experimental group performed backward gait training for six weeks. The dependent variables included 1st peak knee adduction moment, normalized 1st peak KAM, 2nd peak knee adduction moment and normalized 2nd peak KAM. A Vicon (130 Hz) motion analysis system with four TSeries cameras and two Kistler force plates (1000Hz) were used for data registration. Using Vicon Nexus 1.8.5 and polygon 4.1.2 softwares, data analysis was performed by paired sample ttest and oneway ANOVA (p<0.05).Results: Before and after training, we found no significant differences between the patients with osteoarthritis and healthy subjects in regard to peak knee adduction moment (P>0.05). However, before training significant differences were observe in knee adduction moment impulse between the healthy subjects and patients (P=0.014, P=0.004). After exercise we found decreased mean value for normalized knee adduction moment impulse in the experimental group compared to that in the healthy control group (p=0.067).Conclusion: Knee adduction moment impulse can be regarded as a predictive index with high sensitivity for evaluation of the severity of knee OA. Implementation of backward gait training protocol led to decreased knee adduction moment impulse in the experimental group.