اثر پیوند سیستمیک سلولهای بنیادی بافت چربی انسانی تیمار شده با والپروئیک اسید بر بهبود اختلالات حرکتی در مدل حیوانی آسیب مخچه

زمینه و هدف: دژنراسیون مخچه با اختلال در عملکردهای پیچیده حرکتی، تعادل، قدرت عضلانی و یادگیری حرکتی مشخص می گردد. مطالعه حاضر به ارزیابی اثر پیوند سیستمیک سلولهای بنیادی بافت چربی انسان متعاقب تیمار با والپروئیک اسید بر بهبود اختلالات حرکتی در مدل حیوانی دژنراسیون مخچه می پردازد. روش بررسی: به دنبال القاء ضایعه یک طرفه در فولیوم vi مخچه موشهای صحرایی به وسیله کوئینولینیک اسید، سلولهای بنیادی مزانشیمی انسانی نشاندار شده با cmdil که از بافت چربی و با روش لیپوساکشن جداسازی و به مدت 48 ساعت با والپروئیک اسید تیمار شدند، از طریق ورید جوگولار پیوند زده شد. سپس، عملکردهای حرکتی با استفاده از آزمون سیلندر، روتارود، راه رفتن شعاعی و آونگ شدن طی 6 هفته پس از پیوند ارزیابی شد. یافته ها: حضور سلولهای نشاندار 6 هفته پس از پیوند در محل ضایعه مشخص گردید. حیوانات دریافت کننده سلولهای بنیادی مزانشیمی بهبود معنی داری را در ارزیابی های عملکردی در یادگیری حرکتی، تقارن و تعادل حرکتی، دیسمتری، توانایی عصبی عضلانی و تعادل طی 6 هفته پس از پیوند در مقایسه با گروه دریافت کننده حامل سلولی نشان دادند. از طرف دیگر، پیوند سلولهای بنیادی تیمار شده با والپروئیک اسید بهبود قابل توجهی در عملکردهای حرکتی نسبت به حیوانات دریافت کننده سلولهای تیمار نشده از خود نشان دادند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، سلول درمانی با استفاده از سلولهای بنیادی بافت چربی تیمار شده با والپروئیک اسید، با افزایش توان مهاجرت و لانه گزینی بهتر سلولی می تواند نویدی برای درمان بیماری های نورودژنراتیو نظیر اختلالات مخچه ای باشد.