رابطه شیوه‌‌های فرزند پروری و گرایش به اعتیاد در دانش آموزان دبیرستانی شهر ایلام: نقش واسطه ای نوجویی

مقدمه: اعتیاد یک بیماری جسمی و روانی در نظر گرفته می شود که به دلیل ماهیت پیش رونده اش سلامت فرد و جامعه را در همه ابعاد زندگی به خطر می اندازد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه گری نوجویی در رابطه شیوه های فرزند پروری و گرایش به اعتیاد در دانش آموزان دبیرستانی شهر ایلام بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر ایلام که در نیمسال اول تحصیلی 9594 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل داده است. به منظور انجام این پژوهش 410 نفر به روش تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند و پرسشنامه های شیوه های فرزند پروری بامریند، نوجویی کلونینجر و گرایش به اعتیاد زرگر را تکمیل نمودند. داده ها با آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر و با استفاده از نرم افزار َ amos ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش: نتایج نشان داد مدل پیشنهادی با داده های پژوهش برازش مناسبی داشت. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که شیوه های فرزندپروی بر گرایش به اعتیاد و نوجویی اثر مستقیم معنی دار دارند و همجنین این نتیجه حاصل شد که نوجویی در رابطه ی شیوه های فرزند پروری با گرایش به اعتیاد نقش واسطه ای دارد. بحث و نتیجه گیری: بر طبق نتایج پژوهش حاضر نوجویی یکی از موثرترین دلایل گرایش به اعتیاد در دانش آموزان است. لذا با وجه داشتن به این امر، مسئولان و فعالان حوزه سلامت بایستی تدابیری جهت افزایش آگاهی والدین در زمینه ی آموزش شیوه های فرزند پروری مناسب و نقش ویژگی های شخصیتی در گرایش به اعتیاد را اتخاذ نمایند.