اثر تعامل شنای استقامتی و مکمل ویتامین C بر استرس اکسیداتیو رت های نر ویستار

مقدمه: اکثر پژوهش ها، کاهش استرس اکسیداتیو و صدمات ناشی از آن را در پی استفاده از مکمل های آنتی اکسیدانی و یا فعالیت بدنی گزارش داده اند. بنا بر این هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر تعامل شنای استقامت و مکمل ویتامین c، بر شاخص های استرس اکسیداتیو در موش های نر صحرایی بود.مواد و روش ها: تعداد 24 سر موش نر نژاد ویستار در محدوده 250 تا 300 گرم به طور تصادفی به چهار گروه شش تایی: 1گروه تمرین(t)، 2گروه تمرین با مصرف مکمل ویتامین c(t vc)، 3گروه کنترل(c)، 4گروه کنترل با مصرف مکمل ویتامین c (c vc) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت ده هفته، پنج روز در هفته و هر جلسه یک ساعت شنا کردند. مکمل ویتامین c (mg/kg 100)، یک هفته پیش از شروع پروتکل تمرینی آغاز و تا پایان هفته دهم ادامه داشت. یک روز پس از اتمام پروتکل تمرینی، جهت برآورد میزان متغیرهای مورد نظر، مالون دی آلدئید(mda)، کاتالاز(cat)، اسید اوریک(ua) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام(tac)، نمونه گیری خونی از سیاهرگ زیرین موش ها انجام شد. میزان اسید اوریک پلاسمایی، بر اساس اکسیداسیون اسید اوریک توسط آنزیم uricase و cat توسط دستگاه اسپکتوفتومتری و میزان تجزیه h2o2 و tac توسط آزمون فرپ و احیای یون های فریک آنالیز شدند. نتایج با استفاده از نرم افزارvol.20 spss و آزمون anova یک طرفه و تست تعقیبی توکی با سطح معناداری(p<0.05) آنالیز شدند.یافته ها ی پژوهش: نتایج نشان داد که گروه t vc کاهش معنی داری در سطح mda، در مقایسه با گروه c داشتند(p=0.008)، هم چنین گروه c vc، افزایش معناداری در سطح tac در مقایسه با گروه t نشان دادند(p=0.01). اما تفاوتی در سطوح اسید اوریک و کاتالاز مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد مصرف ویتامین c می تواند مانع از پراکسیداسیون لیپید در آزمودنی ها شده و محتوای tac آن ها را نیز افزایش دهد در حالی که بر غلظت سرمی آنتی اکسیدان های اسید اوریک و کاتالاز، بی تاثیر است.