بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با سلامت عمومی پرستاران شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر در سال 1391

مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از عمده ترین پیامدهای اجتناب ناپذیر استرس شغلی است و افت کیفیت مراقبت از بیمار توسط پرستاران، از بدترین پیامدهای آن است. این مطالعه با هدف بررسی میزان فرسودگی شغلی و ارتباط آن با سلامت عمومی پرستاران شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر درسال 1391 انجام شده است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر توصیفی-همبستگی از نوع مقطعی بوده که بر روی پرستاران(114نفر) شاغل در بیمارستان های آبادان و خرمشهر انجام شده است. ابزار مورد استفاده، پرسش نامه فرسودگی شغلی موسلاچ(q-mbi) و سلامت عمومی(ghq) بوده است. پس از جمع آوری داده ها، از نرم افزار spss vol.14 و روش های آماری anova و آمار توصیفی جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته های پژوهش: اکثر شرکت کنندگان از نظر سلامت عمومی، در سطح متوسط(8/58 درصد) و میزان مسخ شخصیت در سطح پایین(5/53 درصد) بوده و افزایش میزان فرسودگی عاطفی(6/56 درصد) و فرسودگی شغلی(9/50 درصد) دیده شد. بین جنسیت و میزان فرسودگی شغلی(p < 0.016)، میزان مسخ شخصیت و بخش محل اشتغال(p < 0.043)، فرسودگی عاطفی و تعداد شیفت کاری(p < 0.034)، سطح بهداشت عمومی و سابقه کار(p < 0.048) و فرسودگی شغلی با سلامت عمومی(p < 0.0001) ارتباط معنادار مشاهده گردید. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده، ارتقا سلامت شغلی و کاهش میزان فرسودگی بایستی در اولویت کار مدیران پرستاری قرار گیرد و مداخلات لازم جهت کاهش فرسودگی شغلی انجام پذیرد.