مقایسه میزان اثربخشی دو روش رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر بهبود علایم رفتارهای تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی دارای افکار خودکشی

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان اثربخشی دو روش رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر بهبود علایم رفتارهای تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی دارای افکار خودکشی بود. مواد و روش ها: طرح مطالعه حاضر از نوع روش نیمه‌ آزمایشی، با دو گروه آزمایش(رفتاردرمانی دیالکتیک و رفتاردرمانی شناختی) و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، مشتمل بر کلیه بیماران دچار افسردگی اساسی بود که رفتارهای تکانشی همایند با افکار خودکشی داشتند که در بهار 1392 به مرکز خدمات روان شناختی همدان مراجعه کردند. نمونه پژوهش شامل 21 بیمار دچار افسردگی اساسی دارای افکار خودکشی بود که ملاک های ورود را داشتند. ابزارهای پژوهش شامل مصاحبه تشخیصی ساختاریافته بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلال -های روانی ‌2000، آزمون تکانشگری بارت 1994 و آزمون افکار خودکشی بک 1997 بود. یافته‌ های پژوهش: یافته ‌ها، نشان داد رفتاردرمانگری دیالکتیکی در کاهش رفتارهای تکانشی بیماران دچار افسردگی اساسی اقدام کننده به خودکشی موثرتر از رفتاردرمانی شناختی است. بحث و نتیجه گیری: در حوزه درمان و زمینه کار با افراد افسرده و افرادی که در حالت بحران به سر می برند و گرایش به خودکشی دارند، رفتاردرمانی دیالکتیکی با توجه به ماهیت آن، بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.