سن، جنسیت و عوامل روان شناختی همراه با اقدام به خودکشی بین جمعیت 20 تا 70 ساله شهر تهران در سال 1392

مقدمه: بررسی اقدام به خودکشی و عوامل آن پیامدهای بالینی ارزشمندی در حوزه های پیشگیری و مداخله در بحران دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بین سن، جنسیت و عوامل روان شناختی همراه با اقدام به خودکشی بین جمعیت 20 تا 70 ساله شهر تهران بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی-مقطعی، 154 نفر شامل 43 فرد اقدام کننده به خودکشی با مسمویت دارویی از میان افراد مراجعه کننده به دو مرکز مسمومین بیمارستان های آموزشی درمانی تهران و 111 فرد بدون سابقه اقدام به خودکشی به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان کارمندان این بیمارستان ها در سال 1392 انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه پنج عاملی شخصیتی نیو، چک لیست ویرایش شده نشانه های روانی- 90 سوالی، پرسش نامه سبک دفاعی، مقیاس افکار خودکشی بک، مقیاس ناامیدی بک و پرسش نامه جمعیت شناختی جمع آوری و با آزمون t و رگرسیون لوجستیک با استفاده از pasw تحلیل گردید. یافته های پژوهش: از بین عوامل روان شناختی، افکار خودکشی(or=8.714, p < 0.001)، پرخاشگری(or=5.006, p < 0.009)، روان پریشی(or=2.035, p < 0.008)، روان رنجورخویی(or=4.991, p < 0.004)، برون گرایی(or=2.818, p < 0.011)، سبک دفاعی روان آزرده(or=3.615, p < 0.008)، سبک دفاعی رشدنایافته(or=2.215, p < 0.012)، و ناامیدی(or=8.922, p < 0.001) به طور معناداری اقدام کنندگان به خودکشی را از افراد بدون سابقه اقدام به خودکشی تفکیک کردند. سن و جنسیت سهم معناداری در پیش بینی اقدام به خودکشی نداشتند.(p > 0.05) بحث و نتیجه گیری: افکار خودکشی، پرخاشگری، روان پریشی و روان رنجورخویی، برون گرایی، سبک های دفاعی روان آزرده و رشد نایافته و ناامیدی در پیش بینی اقدام به خودکشی نقش دارند. بنا بر این، توجه به این عوامل در طراحی مداخلات پیشگیرانه و برنامه های مداخله در بحران در زمینه رفتارهای خود آسیب رسان مهم است.