بررسی اپیدمیولوژی لیشمانیوز جلدی در شهرستان اندیمشک

چکیده مقدمه: نظر به هم جواری استان خوزستان با کانون های اندمیک لیشمانیوز جلدی نظیر بوشهر، ایلام و اصفهان و نیز بروز کانون های جدید بیماری سالک در این استان هم چون شهرستان اندیمشک، مطالعه حاضر با هدف بررسی برخی جنبههای اپیدمیولوژیک این بیماری و نمایان ساختن اهمیت کنترل آن در شهرستان اندیمشک انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، توصیفی و تحلیلی، اطلاعات اپیدمیولوژیک شامل سن، جنس، محل زندگی، شغل، تعداد، محل زخم و سابقه اسکان یا مسافرت، از 605 بیمار مبتلا به سالک که در سال های 1384 لغایت 1389 تحت پیگیری و درمان قرار گرفته بودند، ثبت و توسط نرم افزارspss vol.15 آنالیز گردید. یافته های پژوهش: بیشترین درصد مبتلایان مربوط به لیشمانیوز جلدی نوع شهری(2/61 درصد) بود. آزمون کای اسکویر اختلاف معنی داری را بین مبتلایان به سالک نوع شهری در مقایسه با نوع روستایی(1/38 درصد) نشان داد. درصد ابتلا به سالک در مردان بیشتر از زنان بود و آزمون آماری اختلاف معنی داری را بین مردان مبتلا در مقایسه با زنان نشان داد. بیشترین درصد مبتلایان در گروه سنی 24- 15 سال(6/41 درصد) و کمترین درصد در گروه سنی کمتر از یک سال(6/1 درصد) و در بین مشاغل، بیشترین درصد مبتلایان را نظامیان(2/31 درصد) و کمترین درصد(2/4 درصد) را سایر مشاغل(مشاغل آزاد) به خود اختصاص داده بودند. بیشترین شیوع فصلی نیز مربوط به پاییز(44 درصد) بوده است. 3/25 درصد از بیماران سابقه اسکان یا مسافرت به نواحی اندمیک را داشته و 7/71 درصد آنان دارای سابقه فوق الذکر نبودند. بحث و نتیجهگیری: روند افزایشی لیشمانیوز جلدی شهری در سال های اخیر در شهرستان اندیمشک به ویژه در بین پرسنل نظامی میتواند زنگ خطری برای انتقال بیماری در نتیجه جا به جایی یگان های نظامی به مناطق دارای قابلیت انتقال باشد. لذا یافتن علل آلودگی بیشتر در این گروه شغلی و نیز اقدامات کنترلی مناسب امری لازم به نظر می رسد.