مقایسه استفاده از درمان ترکیبی rTMSفرکانس پایین و توانبخشی با درمان توانبخشی به تنهایی بر سفتی مفصلی دست مبتلای بیماران سکته مغزی

چکیده مقدمه: ناتوانایی های به جا مانده از سکته مغزی در اندام فوقانی مشکلات عملکردی ماندگارتری داشته و در تحقیقات مختلف کمتر از اندام تحتانی مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از تحریکات مغناطیسی به عنوان وسیله ای برای تولید جریان های القایی در مغز با اهداف درمانی، روش جدیدی است که در این خصوص مورد استفاده قرار گرفته است. هدف این مطالعه سنجش تاثیر استفاده از تحریکات مکرر مغناطیسی مغز بر کاهش سفتی مفصل دست مبتلا و مقایسه آن با تاثیرات حاصله از استفاده منحصر توانبخشی بود. مواد و روش ها: این تحقیق نیمه تجربی بالینی، بر روی 12 بیمار همی پلژی با شرایط ورودی تحقیق، در دو گروه توانبخشی(هر گروه 6 بیمار) با تحریک مغناطیسی کاذب و توانبخشی با تحریک مغناطیسی واقعی انجام گرفت. درمان 10 جلسه، 3 بار در هفته بوده و ارزیابی سفتی مفصلی فلکشن در طی حرکت فلکشن-اکستنشن مچ دست و سفتی مفصلی پرونیشن در طی حرکت سوپینیشن-پرونیشن ساعد، پیش از درمان و در انتهای درمان به وسیله wrist robo hab انجام گرفت. یافته های پژوهش: در گروه کنترل، مقاومت عضلات فلکسور مچ دست در برابرحرکت اکستنشن، کاهش غیر معنی دار(p=0.207) و در عضلات پروناتور، کاهش غیر معنی دار(p=0.291) نشان داد. در گروه تحقیق، کاهش معنی دار در مقاومت عضلات فلکسور و پروناتور(p=0.009، p=0.035) دیده شد و اختلاف معنی دار بین دو گروه پس از درمان دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به کاهش معنی دار هر دو سفتی در گروه تحقیق و عدم معنی داری در گروه کنترل، به نظر می رسد، تحریک مغناطیسی مغز، زمانی که درمان های مرسوم کمتر کمک کننده هستند، می تواند موجب کاهش سفتی مفصل دست مبتلای بیماران سکته مغزی در مراحل مزمن سکته مغزی گردد.