بررسی ارتباط بین دلتنگی برای خانواده و سازگاری با دانشگاه، در دانشجویان خوابگاهی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد

چکیده مقدمه: سازگاری دانشجویان با زندگی دانشگاهی و گستره آن، فرصت هایی برای رشد فردی و اجتماعی فراهم می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دلتنگی برای خانواده و سازگاری با دانشگاه، در دانشجویان خوابگاهی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-مقطعی پرسش نامه سنجش احساس دلتنگی و سازگاری مشتق شده از پرسش نامه معتبر احساس غربت توسط دانشجویان جدیدالورود خوابگاهی در 3 زمان: بدو ورود(یک ماه اول ورود به دانشگاه)، 6 و 12 ماه بعد از ورود به دانشگاه تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss vol.16 و آزمون های تی گروه های مستقل، آنوا و اسپیرمن تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش: در کل 121 نفر وارد مطالعه شدند که 6/63 درصد دختر و 4/36 درصد پسر بودند. میانگین نمره احساس دلتنگی دختران 99/13±50/54 و در پسران 49/15±78/41 بود که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود(p?0.001) و دختران بیش از پسران احساس دلتنگی داشتند. اما اختلاف میانگین نمره سازگاری در دو گروه معنی دار نبود.(p?0.05). هم چنین بین میانگین نمره دلتنگی و سازگاری ارتباط معنی داری وجود داشت و با افزایش دلتنگی برای خانواده، سازگاری کاهش می یافت. بحث و نتیجه گیری: طبق نتایج پژوهش در مواردی که دلتنگی برای خانواده بیشتر بود، سازگاری در دانشگاه نیز مشکل تر بود به نظر می رسد آگاه سازی خانواده ها در پیشگیری از ایجاد رفتارهای منفی مفید باشد، به گونه ای که خانواده ها با پرورش حس استقلال طلبی مطلوب، شرایطی را ایجاد نمایند که فرزندانشان در دانشگاه بر مشکلات احتمالی ناشی از دوری از خانواده فایق آیند.