عوامل تعیینکننده خودکشی موفق: یک مطالعه مقطعی

چکیده مقدمه: خودکشی به عنوان یک معضل بزرگ بهداشت عمومی در کلیه جوامع مطرح است. در اقدام به خودکشی، فرد خواهان مرگ نبوده بلکه به این وسیله می‎ خواهد احساسات خود را بیان داشته و رفتار دیگران را نسبت به خود تغییر دهد. خودکشی ریشه در مسایل پیچیده رفتاری، بیولوژیک، اجتماعی و روان شناختی داشته و اطلاعات موجود در این زمینه به خصوص در شهرستان‎ ها محدود است. لذا، این پژوهش با هدف تعیین عوامل مرتبط با خودکشی موفق در شهرستان تویسرکان انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد که در آن 265 مورد اقدام به خودکشی مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات افراد، از نرم افزار ثبت موارد اقدام به خودکشی استخراج گردید. به منظور تعیین ارتباط بین متغیرها با خودکشی موفق از آزمون کای اسکویر استفاده شد. از مدل رگرسیون لجستیک برای بررسی اثر هم زمان متغیرها بر خودکشی موفق استفاده شد. سطح معنی داری آزمون های آماری(p < 0.05) در نظر گرفته شد و داده‎ ها با استفاده از نرم افزار stata vol.11 ، آنالیز شد. یافته های پژوهش: از مجموع 265 مورد اقدام به خودکشی 6/59 درصد مرد، 5/64 درصد سن کمتر از 25 سال و 3/51 درصد موارد ساکن مناطق شهری بودند. 78 درصد آن ها از طریق مصرف دارو اقدام به خودکشی نموده بودند. 4/9 درصد موارد منجر به مرگ شده بود. رابطه بین خودکشی موفق با متغیرهای منطقه سکونت، فصل سال، وسیله اقدام به خودکشی و جنس از نظر آماری معنی دار بود. شانس خودکشی موفق در مصرف موادمخدر نسبت به مصرف دارو 8/33 برابر بود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته ‎های به دست آمده، بیشترین میزان اقدام به خودکشی در مردان، افراد زیر 25 سال، ساکنین مناطق شهری و مجردین به وقوع پیوسته و متداول ‎ترین روش در اقدام به خودکشی مصرف دارو بوده است. لذا توجه ویژه به این گروه ‎ها افراد حایز اهمیت است.