مقایسه کارایی منعقدکننده طبیعی کیتوزان با پلی آلومینیم کلراید در حذف کدورت از آب

چکیده مقدمه: توسعه بهداشت و حفاظت از محیط زیست، همواره به تامین آب سالم وابسته است. کدورت آب، ناشی از وجود ذرات معلق و کلوییدی موجود در آن می باشد. هدف از این پژوهش، مقایسه کارایی کیتوزان با پلی آلومینیم کلراید در حذف کدورت از آب می باشد. کیتوزان، زیست پلی مری کاتیونی با وزن مولکولی بالاست که از پوسته سخت پوستان دریایی نظیر میگو و خرچنگ، تهیه می گردد. مواد و روش ها: این پژوهش، در مقیاس آزمایشگاهی، در کدورت های بالا، متوسط و پایین انجام گردید. مرحله اول آزمایش ها، به منظور تعیین غلظت بهینه منعقدکنندههای کیتوزان و پلی آلومینیم کلراید و راندمان حذف کدورت و مرحله دوم آزمایش ها، به منظور تعیین phبهینه و بررسی تاثیر منعقدکنندهها بر روی ph آب انجام گردید. یافته های پژوهش: در کدورت های 1000، 500، 50 و 10 نفلومتری، غلظت بهینه کیتوزان، به ترتیب 10، 5/6 ، 5/1 و 1 میلیگرم بر لیتر و مقادیر بهینه ph نیز به ترتیب 8، 8، 5/7 و 8 می باشد. در حالی که غلظت بهینه پلی آلومینیم کلراید، در کدورت های مورد نظر، به ترتیب 28، 18، 15 و 12 میلیگرم بر لیتر، و مقادیر بهینه ph نیز به ترتیب 8، 5/7، 7 و 5/7 می باشد. بحث و نتیجهگیری: مقایسه نتایج آزمایش ها، نشان می دهد که فقط در کدورت 10 نفلومتری، کارایی پلی آلومینیم کلراید، بهتر از کیتوزان است. در سایر کدورت ها، کیتوزان کارایی بهتری از خود نشان می دهد. در مقادیر مختلف کدورت، غلظت بهینه کیتوزان، نسبت به پلی آلومینیم کلراید، تا اندازه قابل ملاحظهای کمتر است. کاهش مقدار مصرف ماده منعقدکننده، منجر به کاهش هزینه های تصفیه آب می گردد. این موضوع، یکی از برتری های بیو پلی مر آلی کیتوزان، بر منعقدکننده معدنی پلی آلومینیم کلراید در تصفیه آب، از جنبه اقتصادی، می باشد. کیتوزان، بر خلاف پلی آلومینیم کلراید، تاثیر اندکی بر ph آب دارد.