مقایسه دو روش انجام مانور ریتگن و عدم لمس پرینه در اداره مرحله دوم زایمان بر پیامدهای زایمان

چکیدهمقدمه: تکنیک های متعددی جهت کاهش تروماها و ضایعات حول و حوش تولد از جمله پارگی ها و آسیب های پرینه وجود دارد. برخی بیان داشتند که جهت اداره تروماهای زایمانی وضعیت اداره فعال در مرحله دوم زایمان یا انجام مانور ریتگن با افزایش نیاز به اپی زیاتومی و آسیب های پرینه همراه است و آنان روش عدم لمس پرینه در مرحله دوم را ارجح دانستند. هدف از این مطالعه تآثیر این دو روش بر روی ضایعات پرینه و پیامدهای زایمانی در زنان نخست زای مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی اصفهان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 100 نفر زایوی شکم اول با حاملگی کم خطر به طور تصادفی در دو گروه انجام مانور ریتگن وگروه عدم لمس پرینه قرار گرفتند. در گروه انجام مانور ریتگن در مرحله دوم زایمان جهت کنترل سر از این مانور استفاده شد یعنی انگشتان یک دست ناحیه خلفی را حمایت می کند و دست دیگر فشار ملایمی بر روی سر جهت کنترل خروج سر در طی فرایند کرونینگ وارد می کند در روش عدم لمس پرینه ماما تنها نقش نظارتی داشته و پرینه در مرحله دوم زایمان در هنگام خروج سر لمس نمی شد سپس تآثیر دو روش بر روی ضایعات پرینه و پیامدهای زایمان در دو گروه بررسی و مقایسه گردید.یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که از جهت ضایعات پرینه در رابطه با کاربرد اپی زیاتومی تفاوت معنی داری در دو گروه وجود دارد و در گروه عدم لمس پرینه نیاز به اپی زیاتومی کمتر بوده است.(p < 0.001) و نیز پارگی درجه یک در گروه عدم لمس پرینه بیشتر بوده است. از لحاظ پیامدهای زایمانی تفاوت معنی داری در دو گروه دیده نشد.بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد روش عدم لمس پرینه در کنترل با ضایعات پرینه و به خصوص نیاز کمتر به اپی زیاتومی و پارگی پرینه کمتری همراه است و به عنوان یک روش ایمن در انجام زایمان می تواند به کار رود ولی از نظر پیامدهای زایمانی تفاوتی با روش کاربرد مانور ریتگن ندارد