بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی(Preceptor) با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش عملی و بالینی

چکیدهمقدمه: آموزش بالینی اساسی ترین بخش آموزش دانشجویان پرستاری به شمار می رود، که با تلفیق دانش تیوری و مهارت های عملی در نهایت سبب آماده سازی آن ها جهت ورود به عرصه مراقبت از بیمار و ارایه خدمات بالینی و درمانی می شود. روش های مختلف آموزش بالینی ارایه شده روی مهارت های بالینی کسب شده و رضایت دانشجویان تاثیر مستقیم دارند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است، تعداد 44 نفر دستیار مربی بالینی و 202 دانشجوی پرستاری که در سال 1391 تحت نظر ایشان مشغول آموزش بالینی بودند مشارکت داشتند. پرسش نامه آمادگی بالینی دستیاران مربی در دو قسمت مشخصات دموگرافیک و آمادگی بالینی و پرسش نامه رضایت مندی دانشجویان نیز شامل بخش مشخصات دموگرافیک و 25 سوال رضایت مندی بود. آنالیز داده ها در برنامه spss vol.16 انجام شد. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و توصیف نمونه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هم چنین از مجذور کای جهت ارتباط سنجی اهداف و پاسخ به سوالات پژوهشی استفاده شد.یافته های پژوهش: میانگین سن دستیاران مربی 40 سال و دانشجویان 5/22 سال بود. 75 درصد مربیان مدرک کارشناسی و 25 درصد ارشد بودند، میانگین سنوات کاری آن ها 34/16 سال و میانگین سابقه مربیگری ایشان 69/5 سال بود. 5/53 درصد از دانشجویان رضایت مندی بالا و تنها 4/10 درصد رضایت مندی پایین گزارش کرده اند. بین آمادگی بالینی مربیان و رضایت مندی دانشجویان ارتباط خطی با ضریب همبستگی 339/0 معنی دار بود.(p=0.024) ارتباط آمادگی بالینی با جنس(p=0.05)، وضعیت تاهل(p=0.01) و سابقه مربی گری(p=0.038) مربیان معنی دار بود. ارتباط رضایت مندی دانشجویان با جنس(p=0.004) و اشتغال به کار(p=0.001) دانشجویان معنی دار و در گروه مذکر و افراد شاغل بیشتر بود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده و معنی داری ارتباط خطی بین آمادگی دستیاران مربی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی ارایه شده، می توان از این مدل به عنوان مدل پیشنهادی و قابل اجرا در دانشکده های پرستاری و سایر مراکز آموزشی حمایت نمود. دقت در انتخاب افراد علاقمند جهت آموزش عملی و بالینی، بررسی و برطرف نمودن نیازهای آموزشی، برگزاری جلسات هماهنگی بین مربیان و اعضای هییت علمی و ارایه راهنمایی ها و طرح درس بالینی می تواند در ارتقا آموزش بالینی و رضایت مندی دانشجویان از آن موثر واقع شود.