پیش‌بینی اقدام به خودکشی از طریق احساس تنهایی، تحمل پریشانی و پیوندهای والدینی در افراد با سابقۀ اقدام به خودکشی در شهر اصفهان

مقدمه: احساس تنهایی و تحمل پریشانی ازجمله عوامل خطرآفرین برای افکار خودکشی است، درحالی‌که پیوندهای والدینی عوامل محافظتی هستند. با وجود این، عوامل مهم اثرگذار دیگر وجود دارند که در میان افراد با سابقۀ اقدام به خودکشی بررسی نشده‌اند. بر اساس این، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی اقدام به خودکشی از طریق تحمل پریشانی، احساس تنهایی و پیوندهای والدینی در افراد با سابقۀ اقدام به خودکشی انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر کاربردی و از انواع پژوهش‌های توصیفی همبستگی است و جامعۀ آماری شامل همۀ افراد با سابقۀ اقدام به خودکشی در اصفهان بودند که از میان آنان، تعداد 120 نفر به‌صورت نمونه‌‌گیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش‌نامه‌های پیوندهای والدینی پارکر و همکاران (1979)، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)، احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) و اقدام به خودکشی محقق‌ساخته بودند. داده‌‌ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام‌به‌گام و به کمک نرم‌‌افزار آماری spss vol.27 و pls vol.3 تجزیه‌وتحلیل شدند.یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که از میان متغیرهای پیش‌بین، احساس تنهایی با بیشترین توان پیش‌بینی (64.7 درصد) و در گام دوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با مادر، به 0.701 درصد افزایش و در گام سوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با پدر به 0.729 درصد و در گام چهارم با اضافه شدن تحمل پریشانی، به 0.743 درصد رسید که همگی در سطح 0.01 معنی‌دار هستند.بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس یافتههای پژوهش می‌توان به نقش تاثیرگذار احساس تنهایی در پیش‌بینی اقدام به خودکشی اشاره کرد که لزوم توجه خانواده‌ها و سیاست‌گذاران به این متغیر بسیار مهم میتواند نقش برجستهای در کاهش نرخ خودکشی به دنبال داشته باشد.

predicting suicide attempts through feeling alone, distress tolerance, and parental bonds

introduction: feeling alone and enduring distress are risk factors for suicidal thoughts, while parental bonds are protective factors. however, the complex mechanisms behind these factors have not been identified among people with a history of suicide attempts. therefore, the present study aimed to predict suicide attempts through distress tolerance, feeling alone, and parental bonds in people with a history of suicide attempts.material & methods: the current research is a descriptive correlational study, and the statistical population included all people with a history of suicide attempts in isfahan, iran, from among whom 120 people were selected through convenience sampling. the research tools included parental bond questionnaires by parker et al. (1979), distress tolerance by simmons and gaher (2005), feelings of loneliness by russell et al. (1980), and attempted suicide was made by the researcher. the collected data was analyzed using descriptive methods, including mean and standard deviation and inferential statistics (e.g., pearson’s correlation coefficient and stepwise regression analysis) using the spss software (version 27) and pls3 statistical software.results: the results showed that among the predictor variables, feeling alone had the highest predictive power (64.7%), and in the second step, with the addition of parental bond with the mother, it increased to 0.701%, and in the third step, with the addition of parenting bond with father reached 0.729%, and in fourth step with the addition of distress tolerance, it reached 0.743%, all of which are statistically significant.discussion & conclusion: based on the findings of the present research, we can point out the influential role of feeling alone in predicting suicide attempts, and the need for families and policy makers to pay attention to this prominent factor can play a major role in reducing suicide rate.