تاثیر تمرینات pnf و تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی بر تعادل و عملکرد در بیماران مبتلا به سندروم پاتلوفمورال

مقدمه: کشش ساختارهای کوتاه شده از طریق تمرینات کششی، یکی از موثرترین شیوه ها برای بهبود عملکرد افراد با درد پاتلوفمورال است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات تسهیل عصبی عضلانی گیرنده های عمقی(pnf) و تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی(cps) بر تعادل و عملکرد در بیماران با درد پاتلوفمورال است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است. تعداد 33 زن مبتلا به درد پاتلوفمورال بطور تصادفی در سه گروه pnf (11 نفر)، cps (11 نفر) و کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. گروه pnf در تمرینات pnf ویژه عضلات چهارسر ران و همسترینگ و گروه cps در تمرینات کششی رایج فیزیوتراپی به مدت 2 ماه شرکت کردند، درحالیکه گروه کنترل در هیچگونه برنامه تمرینی شرکت نکردند. از مقیاس womac و تست های شارپند رومبرگ و sebt، بترتیب جهت ارزیابی عملکرد، تعادل استاتیک و دینامیک استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون anova با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری 0.05 آنالیز گردید.یافته های پژوهش: قبل از مداخلات تمرینی، بین عملکرد و تعادل گروه های مختلف تفاوتی وجود نداشت(0.05p) و کنترل(0.003= p) بطور معنی داری بهبود یافت و در گروه cps نیز بهبود معنی داری در مقایسه با گروه کنترل دیده شد(0.014=p). همچنین تعادل استاتیک و دینامیک در بیماران گروه pnf نسبت به گروه cps و کنترل بطور معنی داری افزایش پیدا کرد(0.001>p) اما بین دو گروه cps و کنترل تفاوت معنی داری دیده نشد(0.05