اثرایمونوتراپیوتیک آل- ترانس رتینوئیک اسید بر دیابت تیپ 1 در موش و تاثیر آن بر بیان ژن (peroxisome proliferator- activated receptor gamma (pparγ

زمینه و هدف: آل ترانس رتینوئیک اسید (atra) دارای فعالیت های بیولوژیکی مختلفی از جمله تعدیل گر ایمنی در تعدادی از بیماری های التهابی و خودایمن می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات آل ترانس رتینوئیک اسید در درمان دیابت خودایمن در موش و تاثیر آن در بیان ژن peroxisome proliferator activated receptor gamma (ppar gamma;) بود.روش کار: دیابت بوسیله چندین دوز متوالی و کم استرپتوزوتوسین (stz) در موش های نر c57bl/6 القا شد (روزانه 40 میلی گرم به ازائ هر کیلوگرم وزن بدن برای 5 روز متوالی). بعد از القای دیابت، موش ها تحت درمان با atra به مدت 21 روز (روزانه 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به صورت داخل پریتوئن) قرار گرفته و سطح قند خون در روز های 0، 7، 14 و 21 پس از ابتلا به دیابت حاصل از القائ stz اندازه گیری شد. سلول های طحالی از نظر میزان تولید سایتوکاین ها بوسیله تست الایزا و تغییرات سیستم ایمنی در طحال توسط semiquantitative rtpcr مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین گروه ها استفاده گردید. در تمام بررسی ها 0.05>p به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: درمان توسط atra مانع از افزایش قند خون در موش های دیابتی شد. درمان با atra به طور قابل توجهی باعث مهار تولید سایتوکاین های پیش التهابی il-17 و ifn-γ گردید در حالی که باعث افزایش سطح سایتوکاین ضد التهابیil-10 و افزایش بیان ژن peroxisome proliferatoractivated receptor gamma (ppar-γ) در طحال در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد.نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد که atra ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ناشی از القائ توسط stz در موش داشته باشد.