بررسی رابطه رفتار خودمراقبتی با منبع کنترل سلامت در افراد مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه واهداف: دیابت ازجمله بیماری های مزمن شایع است که عوامل مختلفی از جمله ویژگی های شخصیتی و روان شناختی درخودمراقبتی و کنترل آن نقش دارند. هدف مطالعه حاضر تعیین رابطه خودمراقبتی با منبع کنترل در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است. روش کار: این مطالعه مقطعی ازنوع توصیفی تحلیلی روی 180 نفر از افراد مبتلا به دیابت نوع 2 عضو انجمن دیابت شهرستان بابل انجام شد. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. ابزار گردآوری اطلاعات فرم c پرسشنامه استاندارد مقیاس چندوجهی کانون کنترل سلامت(mhlc)، مقیاس چکیده فعالیت های خودمراقبتی بیماران دیابتی(sdsca) ومقیاس چند وجهی منبع کنترل سلامت (mhlc) بود. داده ها در spss(19)با استفاده از آزمون های اماری توصیفی ( تعداد، درصد، میانگین و انحراف معیار) و تحلیلی (ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون و آزمون t مستقل) تجزیه و تحلیل شد . یافته ها: میان نمره خودمراقبتی با نمره منبع کنترل درونی سلامت همبستگی مثبت معنی دار (0.01=p و0.38=r ) و با نمره منبع کنترل شانس همبستگی منفی معنی دار مشاهده شد (0.01=p و0.53=r). میان رفتار خودمراقبتی و منبع کنترل بیرونی سلامت رابطه معنی دار بدست نیامد. همچنین میان رفتار خودمراقبتی با تحصیلات(0.001=p)، میان منبع کنترل درونی با تحصیلات(0.01=p)و منبع کنترل شانس با تحصیلات (0.001=p) ارتباط معنی دار مشاهده شد. نتیجه گیری: در برنامه های مداخله ای برای ارتقای خودمراقبتی در این بیماران باید به ارتقاء منبع کنترل درونی و کاهش منبع کنترل شانس توجه شود.