ارزیابی استدلال بالینی دستیاران و کارورزان پزشکی براساس پرسشنامه تفکر تشخیصی در دانشگاه علوم پزشکی ایران، 1392

زمینه و هدف:استدلال بالینی در محیط‌ های آموزشی ازاهمیت زیادی برخوردار بوده و بایستی تمامی جنبه‌های دانش و مهارت یک دانشجو را دربر گیرد. در فرآیند استدلال بالینی ابتدا پزشک اطلاعاتی از بیمار می‌گیرد؛ سپس ایناطلاعات را با یافته‌های پاراکلینیکی مقایسه می‌کند و با استفاده از تجربیات خودبه یک تشخیص دست می‌یابد. دانشجویان پزشکی، بعضی اوقات در مقاطع مختلف با استدلالضعیفی عمل می‌کنند و اشتباهات بسیاری در تشخیص دارند. این مطالعه با هدف مقایسه استدلال بالینی کارورزان و دستیاران پزشکی در محیط‌های بالینی صورت گرفته است.روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی مقطعی بوده و ابزار گردآوریداده‌ها، پرسشنامه تفکر تشخیصی بود که دارای 41 سوال با مقیاس لیکرت 6 تایی می‌باشد و پروفسور بوردیج و همکارانش در فرانسه آن را تدوین کرده‌اند. نمونه‌گیری به روشچند مرحله‌ای صورت گرفت؛ به این صورت که از میان بیمارستان‌های آموزشی دانشگاهعلوم پزشکی ایران مراکز آموزشی درمانی حضرت رسول(ص)، فیروزگر، اکبرآبادی و علیاصغر به دلیل داشتن بخش‌های بالینی اصلی انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی سادهکارورزان و دستیاران 4 بخش اصلی در هر بیمارستان جهت تکمیل پرسش نامه‌ها انتخابشدند. حجم نمونه مجموعا 105 نفر دستیار و 100نفر کارورز بود که در بیمارستان‌هایفوق الذکر مشغول به تحصیل می‌باشند. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم افزار 16 spssو با استفاده از شاخص‌های مرکزی و پراکندگی صورت گرفت. یافته‌ها: 205 نفر از دستیاران و کارورزان پرسش نامه را تکمیل کردند(میزان پاسخ دهی 91.1%). یافته‌های این پژوهش نشان داد که نمره dtiکل در کارورزان و دستیاران به ترتیب 158.13 و 161.66 به دست آمده است که اختلافمعنی داری (0.56p=) مشاهده نمیشود. همچنین نمره dti ساختار حافظهدر کارورزان 82.87 و در دستیاران  85.04 بهدست آمد که اختلاف معنی داری (0.76=p) مشاهده نمی‌شود.نمره dti انعطاف پذیریدر تفکر در کارورزان75.26 و در دستیاران 76.62 به دست آمد که اختلاف معنی دار (0.108=p)نیست.نتیجه گیری: با مقایسه ی پژوهش های انجام شده و پژوهش حاضر در می‌یابیمکارآموزان و دستیاران در استدلال بالینی ضعیف عمل می‌کنند و آموزش استدلال بالینینیاز به دانش دارد ولی داشتن دانش تنها کافی نیست و بیشتر از اینکه به دانش نیازداشته باشد به تمرین و کار با بیمار نیاز دارد. موضوع دیگری که باید به آن توجهداشت این است که آموزش استدلال بالینی باید شامل آموزش دانشجو محور و مسئله محورباشد و مناسب‌ترین محیط آموزشی، آموزش در گروه‌های کوچک با محوریت حل مسئله است.

Evaluation of clinical reasoning of interns and residents of Iran University of Medical Sciences, 2013

Background: Clinical reasoning is important in any educationalsetting and should be included in all aspects of knowledge and skills of astudent. In the clinical reasoning process the physician gains information byquestioning the patient, compares this information with clinical findings andfinally using his/her experience, reaches a diagnosis. Medical students at different levels show low reasoningand face many misdiagnoses. This study compared the clinical reasoning of theinterns and residents in different clinical settings.Methods: This study was acrosssectional and data gathering tool was diagnostic thinking questionnaire,which had 41 questions with 6 rating scale, developed originally by Bordage andcolleagues in France. Interns and residents were randomly selected from fourmain sections in each hospital and asked to complete the questionnaire. A totalsample size of 105 residents and 100 interns were studied in these hospitals.Collected data were entered into SPSS 16 statistical software and analyzed usingdescriptive statistics.Results: 205 residents and interns completed the questionnaire (responserate of %73). The findings showed that the total DTI score of interns andresidents (158.13, 161.66) had no significant differences (p=0.056). Interns,in structure of memory scored 82.87 while residents scored 85.04, respectivelyand differences (p= 0.076) were not significant. Interns and residents scoredrespectively, 75.26 and 76.62 in flexibility in thinking and the difference (p=0.108) was not significant. Conclusion: By comparingstudies and research we find that interns and residents are poor in clinicalreasoning. Teaching clinical reasoning requires knowledge, but knowledge aloneis not enough. Rather more important than knowledge is the science of clinicalpractice and patient experience. Another issue that must be noted is thateducation of clinical reasoning must be problembased and studentcentered andthe most suitable learning environment is problemoriented education conductedin small groups.