تاثیر سه الگوی تمرینی روی قدرت عضلانی موش‌های صحرایی مبتلا به پارکینسون القایی با 6هیدروکسی دوپامین

پیشزمینه و هدف: افزایش شیوع بیماریهای تحلیل برنده عصبی ازجمله پارکینسون، به دنبال مشکلات مربوط به درمان دارویی آنها موجب تغییر نگرش نسبت به پیشگیری و درمان این بیماریها شده است. تمرین درمانی به طور محدود برای کاهش عوارض بیماری پارکینسون استفاده میشود ولی مکانیسم و الگوی مناسب تمرین برای تغییر قدرت عضلانی مشخص نشده است. این تحقیق برای بررسی تغییرات قدرت عضلانی در حیوانات مدل پارکینسونی اجرا شده است.مواد و روش کار: 54 سر موش نر نژاد ویستار در 9 گروه کنترل دستنخورده، شاهد کنترل، شاهد استقامتی، شاهد مقاومتی، شاهد ترکیبی، کنترل پارکینسونی، پارکینسونی استقامتی، پارکینسونی مقاومتی و پارکینسونی همزمان تقسیم و به جز گروه کنترل دست نخورده و شاهد دست نخورده، بقیه حیوانات تمرین های موردنظر را طی کردند. قدرت عضلانی بر اساس مدت نگهداری وزنه های استانداردشده قبل و بعد از تمرین استخراج و با استفاده از آزمون آماری واریانس، دادههای حاصل مورد آنالیز قرار گرفت. مدل پارکینسونی توسط تزریق ماده 6هیدروکسی دوپامین در جسم سیاه ایجاد و با روشهای بافت شناسی تایید میگردید.یافته ها: تجزیه تحلیل داده ها نشان داد که در گروه های کنترل دستنخورده و شاهد کنترل تغییری در قدرت عضلانی ایجاد نشده ولی در گروه های شاهد تمرینی قدرت عضلانی حیوانات بسته به نوع تمرین حداقل 17 و حداکثر 55 درصد بیشتر شد. در گروه پارکینسونی کنترل فاقد تمرین، قدرت عضلانی کاهش غیر معنی داری نشان داد ولی در گروه های تمرینی استقامتی، مقاومتی و همزمان افزایش معنی داری تا حدود 32 درصد نسبت به کنترل پارکینسون مشاهده شد. تفاوت معنی داری در قدرت عضلانی گروه های پارکینسونی با تمرینهای متفاوت مشاهده نشد.بحث و نتیجه گیری: تمرینات ورزشی با شکلهای مختلف روی مدل بیماری پارکینسون در موش صحرایی توانایی کاهش اثرات بیماری را داشته و میتواند بازتوانی عضلانی را تسریع بخشد. به نظر میرسد در مدل های حیوانی تفاوت آشکاری در نوع تمرین در بازتوانی قدرت عضلانی وجود ندارد اگرچه ممکن است در موارد انسانی متفاوت باشد. این اختلاف ممکن است در اثر مدتزمان فعالیت عضلانی و نیز اثر متفاوت دوره های تمرینی در مدل های حیوانی نسبت به موارد انسانی باشد.