تاثیر روان‌درمانی حمایتی و آموزشی گروهی بر اضطراب، افسردگی، استرس و کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم

پیش زمینه و هدف: اختلال اتیسم که در iv- dsm از اختلالات فراگیر رشدی دوران کودکی به شمار می آمد، در dsm5 با عنوان اختلال طیف درخودماندگی و جزو اختلالات رشد عصبی دسته بندی شده است. پژوهش حاضر باهدف بررسی تاثیر روان درمانی حمایتی و آموزشی گروهی بر اضطراب، افسردگی، استرس و کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم صورت گرفته است.مواد و روش کار: پژوهش فوق با روش نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون ndash; پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه پژوهش کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم مراجع به مرکز سرپایی روان پزشکی کودک و نوجوان مرکز آموزشی درمانی شفا رشت در 6 ماهه دوم سال 1392 و نمونه ها شامل 20 نفر از مادران کودکان مبتلا به اختلالات طیف اتیسم بودند که نمره اضطراب و افسردگی آن ها بالاتر از نقطه برش بود. آزمودنی ها در مرحله اول به روش نمونه گیری در دسترس (هدفمند) انتخاب شدند و بعد به صورت تصادفی در دو گروه 10 نفره کنترل و آزمایش قرار گرفتند. پیش آزمون شامل پرسشنامه های اضطراب بک، افسردگی بک، سیاهه تنیدگی والدینی (psi) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (who qol-bref) بود که بر روی هر دو گروه اجرا شد سپس برنامه روان درمانی حمایتی و آموزش گروهی، طی شش هفته، هر هفته یک جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمون اجرا شد. نتایج با تحلیل کوواریانس بررسی شد.نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که برنامه روان درمانی حمایتی و آموزشی گروهی توانست نمره اضطراب، افسردگی، استرس را در گروه آزمون به طور معنی داری کاهش داده و کیفیت زندگی شان را ارتقاء بخشد. درحالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه کنترل مشاهده نشد (p <0/05).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که تاکید بر این نوع مداخلات درمانی توسط نظام سلامت کشور می تواند تاثیر قابل توجهی بر این وجوه از سلامت روان بیماران مذکور داشته باشد.