تاثیر مجزا و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل سیاه دانه برسطوح پلاسمایی اپلین و گلوکز در موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2

پیش زمینه و هدف: دیابت یکی از مهم ترین مشکلات سلامتی در تمامی جوامع به حساب می آید. تداخل ورزشی و تداخل دارویی مخصوصاً داروهای گیاهی، ازجمله ی بهترین رویکردهای بهبود وضعیت در افراد دیابتی محسوب می شود. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی تاثیر مجزا و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل سیاه دانه بر سطوح پلاسمایی اپلین و گلوکز در موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع 2 بود.مواد و روش کار: تعداد 75 سر موش نر نژاد ویستار در پنج گروه کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابت + تمرین، دیابت + سیاه دانه، دیابت+تمرین+سیاه دانه قرار گرفتند. دیابت با تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg50) القا شد. برنامه تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی روی نوارگردان (5 جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 30 دقیقه و 22 متر در دقیقه و شیب 5 درصد) بود. پس از 8 هفته تمرین هوازی و مصرف سیاه دانه سطح پلاسمایی گلوکز و آپلین اندازه گیری شد. داده ها با روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه و tukey با سطح معنی داری 5%>p تحلیل شد.یافته ها: شاخص گلوکز در گروه کنترل دیابتی نسبت به گروه کنترل سالم به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.001). میانگین شاخص گلوکز در گروه های دیابت+سیاه دانه و دیابت +تمرین و دیابت+تمرین+سیاه دانه در مقایسه با گروه کنترل دیابتی به طور معنی داری پایین بود (مقادیر p به ترتیب p<0.002،p<،0.001 p<0.003 )، در حالی که شاخص آپلین در گروه های دیابت +تمرین و دیابت+تمرین+سیاه دانه افزایش معنی داری نشان داد (مقادیر p به ترتیب 002/0 p<،001/0 p<) اما در گروه دیابت+سیاه دانه (057/0p<) این تغییرات معنی دار نبود.بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که انجام فعالیت های ورزشی به همراه مصرف گیاهان دارویی خاص، می تواند به عنوان یک روش درمانی مکمل در بهبود وضعیت بیماران دیابتی مد نظر قرار گیرد.