سطح پلاسمایی ویسفاتین زنان مبتلا به دیابت نوع 2: مقایسه اثر دو نوع پروتکل تمرینی هوازی و مقاومتی

پیش زمینه و هدف: ویسفاتین از پروتیین‌های شبه انسولینی مترشحه از بافت چربی است که با چاقی و مقاومت انسولینی ارتباط دارد،اما تاثیر تمرینات ورزشی بر سطوح این هورمون نامشخص است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه اثر دو نوع تمرین هوازی و مقاومتی بر تغییرات ویسفاتین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش‌ها: 45 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 15 آزمودنی‌ در گروه تمرین هوازی (3 جلسه در هفته،50-20 دقیقه در روز، با شدت 60 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه)، 15 آزمودنی‌ در گروه تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته و به صورت 3 ست، 10 تکرار، با شدت 50 تا 65درصد یک تکرار بیشینه) شرکت کردند و 15نفر گروه کنترل در طول دوره‌ی پژوهش هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه‌های خونی در حالت ناشتا جمع‌آوری و جهت بررسی سطوح پلاسمایی ویسفاتین،انسولین، hba1c و گلوکز مورد استفاده قرار گرفت. برای محاسبه شاخص مقاومت انسولینی از معادله homa-ir استفاده شد.یافته‌ها: تحلیل آماری داده‌ها نشان داد، که تمرین هوازی موجب کاهش معنی‌دار سطوح ویسفاتین شد (04/0 p)درحالی‌که تمرینات مقاومتی سطح ویسفاتین را به طور غیر معنی‌داری افزایش دادند(13/0p= ) همچنین مقادیر شاخص‌های گلوکز، hba1c، وزن، درصد چربی و شاخص توده‌ بدنی در هر دو گروه تمرینی کاهش یافتند( 05/0p < ). نتیجه‌گیری:تمرین هوازی در مقایسه با دیگر گروه‌ها موجب کاهش معنی‌دار سطوح ویسفاتین می‌شود که احتمالاً ناشی از کاهش شاخص‌های آنتروپومتریک و گلیسمیک و افزایش غیرمعنی‌دار انسولین می‌باشد.