اثر درمانی ریلوزول به‌عنوان درمان کمکی در بهبود علایم افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نوع مداوم

پیش‌زمینه و هدف: ارزیابی سودمندی ریلوزول (یک مهارکننده آزادسازی گلوتامات) به‌عنوان درمان کمکی در درمان علایم مثبت و منفی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی نوع مداوم. مواد و روش کار: یک مطالعه تصادفی شده دو سو بی‌خبر با کمک پلاسبو که در آن 30 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی نوع مداوم بر اساس dsm-iv-tr به‌طور تصادفی ریلوزول به مقدار mg/d100 و یا پلاسبو همراه با ریسپریدون به مقدار mg/d6 به مدت هشت هفته دریافت کردند. کلیه بیماران توسط مقیاس panss و مقیاس eps در شروع درمان و در هفته‌های 4 و 8 مورد ارزیابی قرار گرفتند. از مقیاس همیلتون افسردگی جهت ارزیابی افسردگی در شروع درمان و هفته 8 استفاده شد. یافته‌ها: مطالعه با 30 بیمار به اتمام رسید. گروه دریافت‌کننده ریلوزول بهبود قابل‌توجهی در علایم منفی نسبت به گروه دریافت‌کننده پلاسبو در انتهای مطالعه نشان دادp < 0.001 و همان میزان سودمندی در امتیاز نهایی p < 0.001 و میزان سایکوپاتولوژی عمومی دیده p=0,001. هرچند گروهای دریافت‌کننده ریلوزول و پلاسبو کاهش در علایم مثبت نشان ندادند. نمرات مقیاس همیلتون افسردگی و مقیاس عوارض دارویی بین دو گروه تفاوتی نداشت. فراوانی سایر عوارض دارویی نیز در بین دو گروه مشابه بود. بحث و نتیجه‌گیری: اضافه شدن ریلوزول می‌تواند سبب کاهش علایم منفی اولیه در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی گردد.