مطالعه کاربرد دی متیل سولفوکساید (dmso) به‌عنوان حلال در تجویز داروهای ضد صرع

پیش‌زمینه و هدف: دی متیل سولفوکساید ترکیبی است که برای حل کردن و تحویل بسیاری از ترکیبات غیرمحلول در آب استفاده زیادی دارد و علاوه بر آن دارای اثرات بیولوژیکی مختلف در سیستم عصبی مرکزی است بنابراین هدف از انجام این پژوهش بررسی اثرات دی متیل سولفوکساید بر فعالیت‌های شبه صرع تجربی القاشده توسط تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر بالغ بود. مواد و روش‌ کار: در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار 200-250 گرمی در 4 گروه استفاده شد. گروه کنترل (5 سر) که نرمالین سالین (با حجم 200 میکرولیتر) دریافت کردند و 3 گروه (15 سر، 5 سر برای هر زیرگروه) درمان که دی متیل سولفوکساید را به ترتیب  با دوز 10، 50 و 100 درصد با حجم 200 میکرولیتر به‌صورت داخل صفاقی دریافت نمودند به این صورت که بعد از بیهوشی با ترکیب کتامین-زایلازین (80+8 میلی‌گرم بر کیلوگرم) و جراحی ناحیه جمجمه حیوان، الکترود ثبت در داخل جمجمه در لایه استریاتوم ناحیه ca1 هیپوکامپ قرار داده شد و فعالیت‌های صرعی با استفاده از تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (80 میلی‌گرم بر کیلوگرم) ایجاد شد و فعالیت‌های صرعی ایجادشده ازلحاظ تعداد اسپایک‌ها در واحد زمان 10 دقیقه توسط نرم‌افزار etrace ارزیابی شدند. یافته‌ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می‌دهد که دی متیل سولفوکساید تزریقی دارای اثر وابسته به دوز در فعالیت‌های شبه صرعی ناشی از پنتیلن تترازول در هیپوکامپ است بطوریکه با غلظت 10 درصد فعالیت‌های موردنظر را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) در مقایسه با گروه کنترل کاهش می‌دهد، بنابراین دارای اثرات حفاظتی در مقابل فعالیت‌های تشنجی ناشی از ÷نتیلن تترازول است. درحالی‌که غلظت 100 درصد دی متیل سولفوکساید در مقایسه با گروه کنترل، فعالیت‌های شبه صرعی القاء شده توسط پنتیلن تترازول را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) افزایش می‌دهد  و دارای اثرات تشنج‌زایی در وقوع فعالیت‌های تشنجی است. درحالی‌که غلظت 50 درصد دی متیل سولفوکساید اثر معنی‌داری در فعالیت‌های موردنظر ندارد. بحث و نتیجه‌گیری: از غلظت‌های پایین دی متیل سولفوکساید به‌احتمال‌زیاد بتوان به‌عنوان حلال داروهای جدید برای استفاده در مدل‌های مختلف صرع برای تحویل داروی موردنظر به سیستم عصبی مرکزی استفاده کرد هرچند که برای انجام این کار نیاز به بررسی و آزمایشات بیشتری وجود دارد.

study of the use of dimethyl sulfoxide (dmso) as a solvent in the administration of antiepileptic drugs

background & aims: dmso is a compound that is widely used to dissolve and deliver many water-insoluble compounds and has various biological effects on the central nervous system. so the aim of this study was to investigate the effects of dimethyl sulfoxide on experimental epileptic-like activities induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazole in adult male rats.materials & methods: in this study, 20 adult male wistar rats (200-250 g) were used in 4 groups. the control group (5 heads) received normal saline (200 µl) and the 3 groups (15 heads, 5 heads per subgroup) were treated with 10, 50 and 100% dmso (200µl) intraperitoneally, respectively. after anesthesia with the combination of ketamine-xylazine (80+8 mg/kg) and surgery of the animal skull, the electrode was inserted into the skull layer in the ca1 hippocampal striatum layer and epileptic activities were induced by intraperitoneal injection of pentylenetetrazol (80 mg/kg) and epileptic activity was measured and evaluated in terms of number of spikes per unit time and their amplitude by etrace software.results: the results of the present study showed that injectable dimethyl sulfoxide has a dose-dependent effect on pentylenetetrazol-induced epileptiform activity in the hippocampus, so that the concentration of 10% reduced the desired activity significantly (p<0.05) compared to the control group. so, it has protective effect against pentylenetetrazol-induced epileptiform activity. while concentration of 100% dimethylsulfoxide significantly (p<0.05) increased pentylenetetrazol-induced epileptiform activity compared tocontrol group and had proconvulsant effect in seizure activity. however, 50% concentration of dimethyl sulfoxide had no significant effect on the activity.conclusion: low concentrations of dimethylsulfoxide are likely to be used as novel drug solvents for different models of epilepsy to deliver the drug to the central nervous system, however further investigation and testing are needed.