اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (آموزش مهارت‌های تنظیم هیجان) بر تکانش‌گری و کیفیت زندگی بیماران دوقطبی نوع 1: مطالعه نیمه تجربی

پیش‌زمینه و هدف: اختلال دوقطبی نوع یک، اساساً ً اختلالی ناتوان‌کننده، عودکننده و مزمن محسوب می‌شود که با دوره‌هایمانی مشخص‌شده و در عملکرد فردی و بین فردی مبتلایان تاثیر قابل‌تاملی به‌جا می‌گذارد. این پژوهش با هدف اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (آموزش مهارت‌های تنظیم هیجان) بر تکانش گری و کیفیت زندگی بیماران دوقطبی نوع یک بود.مواد و روش کار: این پژوهش بر پایه‌ی پژوهش‌های نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل استوار بود. جامعه‌ی آماری این تحقیق را کلیه بیماران مرد بستری در بیمارستان رازی تبریز در سال 1397 تشکیل می‌داد. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند، تعداد 30 بیمار به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. در فرآیند گردآوری داده‌ها، از پرسشنامه‌های تکانش‌گری بارت و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. گروه آزمایش 12 جلسه شصت‌دقیقه‌ای رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت نمودند.. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره با نرم‌افزار آماری 24spss مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به‌طور معنی‌داری (p<0.05) بر بهبود کیفیت زندگی و کاهش تکانش‌گری بیماران دوقطبی تاثیر داشته است.بحث و نتیجه‌گیری: می‌توان در روان‌درمانی اختلال دوقطبی نوع یک، از رفتاردرمانی دیالکتیکی به‌منظور کاهش تکانش‌گری و افزایش کیفیت زندگی در کنار دارودرمانی استفاده نمود.

the effectiveness of dialectical behavioral therapy (based on emotion regulation training) on impulsivity and quality of life in patients with type i bipolar disorder: a quasi-experimental study

background aims: bipolar disorder is a truly debilitating and chronic disorder characterized by recurrent episodes of mania or depression with crucial effects on personal and interpersonal performance. this research aimed to study the effectiveness of dialectical behavioral therapy (emotion regulation skills training) on impulsivity and quality of life in patients with type i bipolar disorder.materials methods: this study quasiexperimental study was conducted with pretest and posttest control group design. the population composed of all male patients in razi hospital of tabriz during 2018. using purposive sampling, 30 patients were selected and randomly assigned to experiment and control groups. the data was gathered through impulsivity barrat and quality of life who questionnaires. the experimental group received a 60minute, twelve treatment sessions concerning the dialectical behavioral therapy. data were analyzed by multivariate covariance analysis with spss (version 24) software.results: the results of multivariate analysis of covariance showed that dialectical behavioral therapy had a significant impact (p<0.001) on improving the impulsivity and quality of life in bipolar patients.conclusion: the findings of the present study suggest that the psychotherapy of bipolar disorder type i, dialectical behavioral therapy, along with the pharmacotherapy can be practiced to decrease the impulsivity and increase the quality life.