ارتفاع شبیه‌سازی شده بیشتر از تمرین هوازی، مسیر سازشی مرتبط با pgc-1α را بطرف آنژیوژنز در بافت قلبی موش‌های نر نژاد ویستار پیش می‌برد

پیش‌زمینه و هدف: افزایش چگالی مویرگی عضله و قلب در اثر هیپوکسی و تمرین ورزشی یکی از عوامل موفقیت در فعالیت‌های ورزشی هوازی و همچنین پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌ها می‌باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثرات ارتفاع شبیه‌سازی شده و تمرین هوازی بر آنژیوژنز و مسیرهای سازشی مرتبط با آن در بافت قلب بود.مواد و روش کار: 30 سر موش نر نژاد ویستار، به‌طور تصادفی در 3 گروه 10 تایی: کنترل (c)، هیپوکسی (h) و تمرین ورزشی (t) تقسیم‌بندی شدند. شرایط هیپوکسی، متناوب و نورموباریک و پروتکل تمرین هوازی بر روی نوارگردان با سرعت 26-22 متر در دقیقه و شیب 6 درجه، به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته طراحی شد. غلظت پروتئین‌های مرتبط با آنژیوژنز شامل گیرنده‌های فعال‌کننده‌ی تکثیر پراکسیزوم‌ها (pgc1-α)، عامل رشد اندوتلیال عروقی (vegf) و گیرنده مرتبط با استروژن (errα) با روش وسترن به لات اندازه‌گیری شد. داده‌ها با روش آماری anova یک‌راهه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌داری 0.05 تحلیل شدند.یافته‌ها: غلظت پروتئین ‌pgc-1α و vegfa در هر دو گروه تمرین و هیپوکسی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (0.001=p). همچنین شاخص pgc-1α بین گروه تمرین با هیپوکسی معنادار بود (0.017=p). ولی شاخص vegfa، بین گروه تمرین با هیپوکسی معنادار نبود (0.461=p). و غلظت پروتئین errα، بین گروه کنترل با هیپوکسی معنادار بود (0.040=p) ولی بین گروه کنترل با تمرین (0.552=p) و تمرین با هیپوکسی (0.465=p) تفاوت معناداری مشاهده نشد.بحث و نتیجه‌گیری: تمرین هوازی و هیپوکسی محرک مناسب برای فعال کردن مسیرهای پیام‌رسانی آنژیوژنز می‌باشد و نقش هیپوکسی در فعال کردن مسیر آنژیوژنز وابسته به err α از طریق pgc-1α برجسته بود.