مقایسه تاثیر 8 هفته تمرین تصویر سازی حرکتی راه رفتن و مشاهده راه رفتن بر یادگیری مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون

پیش زمینه و هدف: بیماری پارکینسون پس از آلزایمر دومین بیماری شایع مخرب عصبی می باشد و یکی از مهم ترین عوارض حرکتی این بیماری که در مراحل نهایی آن دیده می شود، اختلال راه رفتن می باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات تصویرسازی حرکتی راه رفتن و مشاهده راه رفتن بر یادگیری مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون می باشد.مواد و روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل می باشد. 30 بیمار پارکینسون به صورت در دسترس و در مرحله بیماری (32) در مقیاس هوهن و یاهر (h y) به صورت تصادفی به 2 گروه تجربی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرینی (8 هفته و 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 60 دقیقه) تمرین تصویرسازی حرکتی راه رفتن و مشاهدهِ راه رفتن و بعد مهارت راه رفتن را تمرین کردند. مقیاس راه رفتن تینتی (tgs) قبل و بعد از مداخله برای ارزیابی نمرات راه رفتن آزمودنی ها استفاده شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیرو ویلک، برابری واریانس ها از آزمون لون و برای تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس (ancova) و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (p<0/05) استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین گروه های تجربی و کنترل در نمرات راه رفتن تفاوت معنی داری وجود دارد (5.46=f و 0.01=p) و در پس آزمون تفاوت بین نمرات راه رفتن گروه کنترل و گروه مشاهده راه رفتن با مقدار (0.01=p) معنی دار بود اما تفاوت نمرات راه رفتن بین گروه تصویرسازی حرکتی راه رفتن و گروه مشاهده راه رفتن و تفاوت نمرات راه رفتن بین گروه کنترل و گروه تصویرسازی حرکتی راه رفتن معنی دار نبود.بحث و نتیجه گیری: تمرین به وسیله مشاهده راه رفتن می تواند یک روش مناسب برای یادگیری دوباره مهارت راه رفتن بیماران پارکینسون باشد و به نظر می رسد بیماران می توانند همراه دارودرمانی از این تمرینات برای بهبود الگوی راه رفتن خود استفاده کنند.