مقایسه دو روش بازیابی حس پیکری و عملکرد حرکتی اندام فوقانی فلج شده پس از سکته مغزی

پیش زمینه و هدف: اختلالات کارکرد حرکتی و حس پیکری بعد از سکته رایج است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر ترکیب تمرینات استاندارد توان بخشی با تمرینات محرک حس پیکری، بر روی کارکرد حرکتی اندام فوقانی است و اثر این روش با تمرینات استاندارد توان بخشی مورد مقایسه قرار می گیرد.مواد و روش کار: آزمودنی ها از بین افراد مبتلابه فلج نیمه ی بدن به دنبال سکته مغزی در مرحله بعد حاد، و از هردو جنس، انتخاب (زاهدان1395) و به طور تصادفی در دو گروه تمرینات استاندارد (گروه اول = 17 نفر، سن = 5/8± 9/ 58 سال) و تمرینات ترکیبی استاندارد توام با تمرینات حس پیکری (گروه دوم = 17 نفر، سن = 8/7± 6/64 سال) قرار گرفتند. ارزیابی آن ها با روش های معاینه ی عصب شناختی، آزمون دومرحله ای کارکرد حس پیکری، آزمون دومرحله ای عملکرد حرکتی و ارزیابی فعالیت های روزمره زندگی انجام شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد که پیش از درمان، نقص عملکرد حسی تنی در بیشتر از 50 درصد بیماران هر دو گروه رخ داده است و تفاوت معنی داری در مقادیر پایه وجود نداشت (p>0.05). بهبود عملکرد حس پیکری به ویژه در حس لامسه به دنبال تمرینات توان بخشی حس پیکری، مشاهده شد (p<0.05).بحث و نتیجه گیری: افزودن تمرینات حس پیکری منجر به بهبود قابل توجه حس لامسه و ارتقاء توانایی تشخیص انواع سطوح می گردد و با تغییرات حرکتی ارتباطی ندارد. بهبودی عملکرد حرکتی در گروه توان بخشی استاندارد معنی دار بود. با استفاده از این یافته ها، دانش ما بهبود می یابد و از ناتوانی در آینده پیشگیری می شود.