اثر دویدن روی نوارگردان بر سطح igf-1 در جسم مخطط موش‌های پارکینسونی شده با القای 6-هیدروکسی دوپامین

پیش زمینه و هدف: در رابطه با اثر محافظتی ورزش روی فرآیندهای تحلیل عصبی توافق وجود ندارد و مکانیزم های مسئول تاثیر فعالیت های ورزشی در بیماری پارکینسون مشخص نشده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر محافظتی چهار هفته دویدن با شدت ملایم روی نوارگردان بر سطح igf1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز جسم مخطط موش های پارکینسونی شده با تزریق استریوتاکسی سم عصبی 6هیدروکسی دوپامین به استراتوم بود.مواد و روش کار: بیماری پارکینسون با استفاده از تزریق 6هیدروکسی دوپامین به روش استریوتاکسی به جسم مخطط موش های نر نژاد ویستار القاء شد. برای تایید پارکینسونی شدن موش ها از آزمون رفتاری چرخش استوانه استفاده شد. موش های گروه تمرین 30 دقیقه در روز، 5 روز در هفته و 4 هفته روی نوارگردان با سرعت 15 متر بر دقیقه به تمرین پرداختند. اندازه گیری igf1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط به روش الایزا انجام شد.یافته ها: سطح igf1، دوپامین و تیروزین هیدروکسیلاز در جسم مخطط درنتیجه تزریق 6هیدروکسی دوپامین کاهش یافت. اجرای 4 هفته تمرین نوارگردان پیش از تیمار 6هیدروکسی دوپامین نتوانست از کاهش سطح این پروتئین ها پیشگیری نماید. همچنین نتایج تست استوانه نشان داد که اجرای برنامه دویدن اجباری با شدت ملایم تاثیر پیشگیرانه روی سمپتوم های رفتاری القاء بیماری پارکینسون ندارد.بحث و نتیجه گیری: 4 هفته دویدن روی نوارگردان با شدت پایین تاثیر محافظتی بر سمپتوم های رفتاری و تغییرات مولکولی در برابر سم عصبی القاء کننده پارکینسون ندارد. برای نتیجه گیری قطعی در رابطه با استفاده پیشگیرانه از ورزش به عنوان ابزار غیر دارویی حفاظت کننده از سلامت مغز به مطالعات بیشتر با تیمار شدت و مدت متفاوت، نیاز می باشد.