دریدا و نظریه معنا در هوسرل

موضوع این مقاله بررسی نقد دریدا بر نظریه معنا نزد هوسرل است از میان سه جز زبان در تقسیم بندی کلاسیک آن دستور زبان منطق فن سخنوری هوسرل معنا را در جز دوم یعنی منطق استوار می سازد او معنای منطقی را از جنس بیان می داند اما میان بیان و بروز خارجی آن در نشانه های و در ارتباط میان انسان ها پیوندی ذاتی مشاهده نمی کند از نظر هوسرل ارتباط و نشانه اقشاری خارجی نسبت به بیان اند بنابراین می توان بیان معنا را مستقل از ارتباط نشانه ای تصور کرد شکل خالص بیان که در دیالوگ الوده نشده است سخن بدون مخاطب خارجی یا تنهاگویی یا حضور بی واسطه معناست اما به عقیده دریدا میان معنا بیان و نشانه های آن نوعی درهم تنیدگی ذاتی وجود دارد معنا هرگز نمی تواند مجرد از بافت زبان شنختی نشانه شناختی و تاریخی اش در نظر گرفته شود . هر یک از این بافت ها نظامی از ارجاع است که به فراسوی خود حضوری معنا اشاره دارد دریدا می کوشد با نشان دادن پیوند ذاتی نشانه و معنا کل برنامه پدیده شناسی هوسرل را مورد سوال قرار دهد.